Ga je met de Kerst of met Nieuwjaar even naar Londen, vergeet dan niet het British Museum binnen te lopen waar tot 15 maart een tentoonstelling loopt over de bekende kleitabletten, die men bij duizenden heeft gevonden in wat nu Irak en Iran is. Titel: Babylon, mythe en realiteit. De meeste tabletten dateren vanuit de tijd van Nebuchadnezzar II (605-562 BC). Daarnaast is ook het schilderij van de toren van Babel van onze Breughel te zien.
Een stevig vraagteken wordt hier gezet over de rol die de Kelten zouden hebben gespeeld in de vroege geschiedenis van de Britse eilanden, en over de Keltische beschaving in het algemeen. In mijn algemene geschiedenis heb ik deze beschaving beschreven als ontsproten ergens in Centraal Europa rond de zevende eeuw voor Christus, getuige de vondsten in Hallstatt (Oostenrijk) en La Tène (Zwitserland). Die Kelten zouden dan in de daarop volgende eeuwen onder druk van de Germanen gemigreerd zijn naar de Britse eilanden, en daar massaal afgeslacht door de Angelen en de Saksen. Deze laatsten waren er binnengevallen in de vierde/vijfde eeuw na Christus, wanneer de laatste Romeinse legioenen het eiland hadden verlaten.
Recent genetisch onderzoek suggereert dat de Keltische en latere Anglo-Saksische immigranten slechts een kleine minderheid waren, die wel hun cultuur en taal konden opdringen aan de oorspronkelijke bevolking. Deze laatste zou beduidend meer verwant zijn met de bevolking uit het Baskenland, die na de laatste ijstijd het kanaal overstaken en Ierland en Engeland bevolkten. En van de fameuze ‘genocide’ die de Angelen en Saksen zouden hebben gepleegd op de Kelten is niet veel meer te bespeuren…
Dit zou wel eens een interessante correctie kunnen zijn op de sinds de negentiende eeuw gevestigde versie van de geschiedenis van de Kelten, die nog steeds in bijna alle geschiedenisboeken te vinden is.
We weten niet beter of de Kelten, Hunnen, Vandalen en Goten waren ‘barbaren’. Dat danken ze aan de Romeinen. Maar we zouden nu beter moeten weten , althans volgens ex-Python Terry Jones. De Romeinen hadden vooral een goed georganiseerd leger en maakten betere propaganda, waarin we zonder verder na te denken getuimeld zijn. Benieuwd wat de echte historici daarvan zouden denken.
3. Het eerste millennium voor Chr. is eveneens het tijdperk van het ontstaan van al onze religieuze tradities. De
2. In haar vrouwelijke geschiedenis van de wereld beschrijft Marilyn French uitvoerig de samenleving in de voorhistorische tijd, een samenleving waarin volgens haar de vrouw centraal stond. De man-jager trok er op uit, terwijl de vrouw thuis de zaak beredderde en voor de kinderen zorgde. French
1. In de periode, die we als
In 330 na C. maakt Constantijn Byzantium tot tweede rijkshoofdstad onder de naam
Het keizerrijk: de alleenheerschappij van de keizer
31 v.C.: Octavianus overwint zijn tegenstander Antonius, en begint als
De weerslag van die veroveringen op politiek, economisch en sociaal gebied zijn enorm. De boeren, die vanaf de Punische oorlogen voor lange veldtochten hun akkers, vrouw en kinderen moeten achterlaten en verwaarlozen, zien er geen gat in om na jaren afwezigheid opnieuw
Na Griekenland komt ook Klein-Azië en Noord-Afrika in Romeinse handen, via oorlog of via verdragen. In 133 v.C. maakt bv. koning Attalus III van Pergamum (Klein-Azië) bij testament zijn rijk over aan de Romeinen. Op het einde van die tweede eeuw vechten de Romeinen ook nog tegen Iugurtha, koning van Numidië (Noord-Afrika).
Uit die tijd dateert ook de eerste botsing van de Romeinen met Germaanse stammen. Uit het Noorden zakken de Kimbren en Teutonen af naar Gallië en brengen daar, aan de overkant van de Alpen, waar de Romeinen al sinds de vorige eeuw een provincia hadden (het latere
2. buitenlandse politiek
De interne evolutie op sociaal, cultureel, economisch en politiek vlak is in Rome uiteraard sterk bepaald door de gevoerde buitenlandse politiek: de veroveringen en de uitbreiding van de Romeinse staat tot een wereldrijk.
Etappes:
Eerst worden vanuit de
1.Interne organisatie
De macht in de Romeinse republiek werd gedeeld door de senaat (300 leden), de volksvergaderingen (comitia genoemd) en de magistraten of ambtsdragers (de consuls, pretoren, censoren, quaestoren enz.)
Gedurende de eerste 200 jaar van de republiek (van 500 tot 300 v.C.) heeft een standenstrijd gewoed tussen de patriciërs (de oude adel, de leidende families), die alle macht naar zich hadden getrokken, en de plebejers (het plebs, of gewone volk). Die strijd werd slechts beslecht op het moment dat alle openbare ambten ook voor plebejers toegankelijk waren geworden.
Een eerste mijlpaal in die lange strijd is de Wet der twaalf Tafelen geweest, een wet die rond 450 v.C. werd opgesteld en waarin het gewoonterecht schriftelijk werd vastgelegd, zo dat het recht niet meer van de willekeur van de patriciërs afhing. Die wet is het begin geweest van de codificatie van het Romeins Recht, dat tot vandaag de dag onze rechtspraak beïnvloedt.
Na 300 v.C. ontstaat in Rome een ambtsadel (optimates of nobiles genoemd= de besten, de edelen), bestaande uit mensen van patricische en plebeïsche oude geslachten. Deze optimates zullen in de volgende eeuwen het aan de stok krijgen met de