Als je dat nog niet weet, dan moet je zeker naar het artikel van Matthew Huber, assistent-professor aan de Purdue University in de VS. Als zoon van hippie-ouders groeide hij op langs de stranden van Hawai, en nam zijn jongensdromen weer op aan de univ. Via computermodellen van vroegere klimaatveranderingen probeert hij inzicht te krijgen in de nabije en verdere toekomst van onze groene planeet. Niet zonder belang voor onze achter-achter-kleinkinderen!
Wie als progressief denker vandaag de dag de internationale politiek in de media volgt, wordt soms verplicht de bittere kelk van zijn vermeende verkeerde inschattingen tot op de bodem ledigen. Dit zou misschien weer het geval kunnen zijn na de lectuur van dit artikel, dat verscheen in de Engelstalige editie van “Der Spiegel” . De auteur vergelijkt de Oostduitsers van 1987 met de Iraquis, de Syriërs en de Jordaniërs van nu. Je zou geneigd zijn te denken dat die auteur een Amerikaan is, maar nee, naar zijn naam te oordelen is het een Duitser, een Europeaan. Ik ben in elk geval geneigd te denken dat die man dringend geschiedenis moet gaan studeren.
Wat de maatschappelijke kwesties betreft, was de positie van de christenen niet eenduidig:
Uit wat Brooke Allen schrijft over de grondwet van Amerika, kunnen we maar één besluit trekken: Bush en de fundamentalistische christenen, die pal achter hem staan, zijn zo on-Amerikaans als maar groot is. De grondwet van Amerika, en de “Founding Fathers” hebben met God zo goed als niets vandoen, en nog minder met een christendom, dat zij allemaal op hun manier bekritiseerden en interpreteerden. Maar het is zoals de auteur zegt: als je een leugen altijd maar blijft herhalen, gaan de mensen het op de duur geloven.
Nu het verdrag van Kyoto in werking is getreden, worden we in Europa meer dan ooit geconfronteerd met uitdagingen, die een globaal antwoord eisen. Het volstaat niet meer hier en daar wat oplapwerk te doen, we moeten er echt tegenaan. Jacqueline McGlade, van het Europees Milieu Agentschap schetst het brede kader van die immense taak.
De eerste vervolging greep plaats onder keizer Nero in 64 na C.; de volgende onder keizer Domitianus (81-96), omdat die verplicht had tot een eed aan de ‘Genius’ van de keizer. Uit de brief van Plinius (van 212 na C.) blijkt dat vooral het weigeren van de keizercultus een misdaad was. De vervolgingen zijn niet systematisch en ononderbroken geweest, en niet overal zijn de christenen in de catacomben gedreven. Het aantal ‘martelaren’ (
Zweden: Ikea, Olaf Palme, Volvo… Veel verder komen de mensen niet. Wel een vaag idee dat het een socialistisch paradijs is. Het artikel waar ik naar verwijs legt de grootste uitdaging bloot van de welvaarstaat bij uitstek: de solidariteit, die bv. in Malmö voor 40% immigranten heeft gezorgd, meestal moslims. En de constatatie dat de politiek van integratie volgens sommigen althans volledig is mislukt. Waar horen we dat nog meer?
Die nieuwe situatie zal zich ook langzaam aan uiten in de vorming van een ‘hiërarchische’ kerk, dwz. een kerk waarin onderscheid wordt gemaakt tussen de ‘clerus'(van het Griekse
Een verandering van paradigma kan gebeuren op kleine schaal, bv. de overgang van de viering van de sabbat naar de viering van de zondag. Of op middelgrote schaal: bv. de overgang van een apocalyptische visie op Christus (Christus als het einde der tijden) naar een vroegkatholieke visie (Christus als het midden der tijden). Of op grote schaal: bv. de overgang van joodschristendom naar heidenschristendom, een overgang die zich manifesteert in de leer, de instelling van de kerk en de maatschappij. Een dergelijke overgang op grote schaal grijpt plaats over een periode van verschillende jaren of eeuwen en sluit talrijke overgangen op middelgrote en kleine schaal in. Bij een dergelijke verandering gaat het ook nooit om enkelingen of eenmalige gebeurtenissen of symptomen. Wel kunnen enkelingen daarbij als katalysator een revolutionaire rol spelen.
In het geval hier is het nieuwe paradigma niet zo maar plotseling aanwezig in de derde/vierde eeuw, maar werd het reeds voorbereid en aangekondigd in de eerste eeuw na Christus.
Paulus die een jood was, zelfs een farizeeër (=een kenner en beschermer van de joodse Wet!), en zich op spectaculaire wijze bekeerde tot het geloof in Christus, speelde een sleutelrol in die overgang.
De hellenistische joden, die na de moord op hun voorman, Stefanus, naar Antiochië waren gevlucht, waren hem voorgegaan in hun opening naar de ‘heidenen’ (de niet-joden) toe. Uitgerekend in Antiochië sluiten de eerste niet-joden zich aan, en wordt de stad het centrum van de heidenmissie. Het christendom wordt daar een stadsfenomeen (een paradigmaverandering op kleine schaal!) – op het einde van de antieke tijd zullen de niet-christenen, de heidenen, pagani worden genoemd (païens in het Frans) dwz inwoners van het dorp. En de taal van het heidenschristendom in de steden wordt het
Simon, die wellicht reeds door Jezus zelf de naam ‘Kepha’ (aramees voor ‘rots’, in het Grieks Petros) kreeg, was ongetwijfeld reeds ten tijde van Jezus de woordvoerder van zijn volgelingen. Hij blijft ook nadien de eerste van de Twaalf. Toch is hier geen sprake van een exclusieve autoriteit: minstens tot aan het eerste ‘apostelconcilie’ (rond 48 na C.) heeft hij slechts samen met de Twaalf en later in samenspraak met de andere twee van de drie ‘steunpilaren’ Jakobus en Kefas en Johannes (Gal. 2.9) de leiding van de eerste gemeente in Jeruzalem.
Merkwaardig is dat Paulus in zijn Galatenbrief Jakobus als eerste noemt. En niet Petrus, die tijdens die eerste bijeenkomst van de apostelen in discussie geraakte met Paulus. Deze laatste had zich resoluut naar de bekering van de heidenen gewend en bestreed die jodenchristenen, die van de bekeerde heidenen verlangden dat ze eerst bij wijze van spreken jood zouden worden voor ze christen werden. Petrus stond voor de jodenchristenen, die zich tolerant opstelden tegenover heidenschristenen, al bleef hij verantwoordelijk voor de wetgetrouwe missie onder de joden, terwijl Paulus onder de
Ignacio Ramonet, hoofdredacteur van “Le Monde Diplomatique” wijdt zijn editoriaal van februari aan de bedreiging van Iran door de Verenigde Staten. Hoe ongelooflijk het ook klinkt, de VS voert blijkbaar toch iets in het schild, want Iran komt teveel over de lippen van Bush en zijn huidige Minister van BZ Rice. Karl von Clausewitz heeft nog steeds gelijk!
De eerste generatie mensen, die in Christus, de Messias, geloofden waren dus in strikte zin joden-christenen,dwz
.
Hun enig specifiek kenmerk was dat ze Jezus, de gekruisigde en door God uit de dood opgewekte, beschouwden als de ‘Mensenzoon’, de ‘Messias’, de ‘Christus’, de ‘Zoon van God’: de centrale figuur die vervulling is van alle verwachtingen die leefden binnen de joodse gemeenschap.En ze hoopten dat tenslotte het hele volk van Israël hem als zodanig zou aanvaarden.
Hun groep, gebaseerd op het geloof in die Jezus, kreeg vorm in twee basissymbolen: de doop als initiatieritus (doop ‘in de naam van Jezus’, een formule die later ontwikkelde tot ‘in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’, herinnering natuurlijk aan de doop van Jezus zelf) en de maaltijd, het breken van het brood, eveneens ter herinnering aan de laatste maaltijd die Jezus met zijn vrienden vierde.
In die groep mensen (