andrebogaert.be

B I. Het Centrum

Centraal in het christendom staat dus niet iets als een grondidee, of een grondbegrip of een grondprinciep. Immers,
in het Nieuwe Testament,dat(in tegenstelling tot het Oude Testament) in nauwelijks een eeuw tot stand kwam vinden we een verzameling teksten van zeer verscheiden aard: vier evangelies, die over het verleden spreken (en dikwijls met elkaar in tegenspraak zijn), brieven, waarvan sommige gelegenheidsbriefjes zijn, andere vol staan met geschiedenissen en doctrines; sommige stammen uit de omgeving en gedachtewereld van Arameisch sprekende joden, andere uit die van Griekssprekende Joden of heidenschristenen; sommige stammen af van de auteur wiens naam ze dragen, andere worden aan hem toegeschreven; sommige zijn zeer vroeg (rond 50) geschreven, andere pas een 50 jaar later enz.

Maar diegene die de 27 boeken van het Nieuw Testament aan elkaar rijgt is de naam van een Jood: Jezus van Nazaret, die de eretitel van ‘Christos’, Gezalfde, kreeg.

Tweeduizend jaar christendom heeft nog grotere verscheidenheid meegebracht in de opvattingen en overlevering van het christendom. Om daarbij wezen en verschijningsvorm begrippelijk althans uit elkaar te kunnen halen, moeten we nu eerst nog verklaren wat met die persoon van Jezus Christus aan geloofsinhoud zó verbonden is dat deze als het wezen van het christendom kan worden beschouwd. De rest is door tijd en plaats bepaalde vormgeving van dat geloof en dus ‘relatief’.

Het is de geschiedenis van de oorsprong, rond de concrete persoon van Jezus Christus, die ons antwoord geeft op onze vraag naar het specifieke, het bijzondere, het typische van het christendom, naar de centrale structuurelementen van het christelijk geloof:

• het geloof aan de ene God als vertrekpunt
• het geloof in Jezus Christus als de maat van alles
• het geloof in de Heilige Geest als de drijvende kracht