andrebogaert.be

Bij het begin van de eerste wereldoorlog schaarde het Ottomaanse rijk zich aan de zijde van Duitsland en Oostenrijk. Aan het einde van die oorlog was de macht van Groot-Brittanië en Frankrijk in het Midden-Oosten en de Maghreb groter dan ooit. Het Ottomaanse rijk was herleid tot Anatolië en een stukje van Europa. In 1920 zal een verzetsbeweging onder de Turkse bevolking van Anatolië, geleid door legerofficieren, leiden tot de afschaffing van het sultanaat en de oprichting van een Turkse republiek (Mustafa Kemal ofte Ataturk). Deze omwenteling wordt aanvaard door de Geallieerden in het Verdrag van Lausanne van 1923, dat als formele einde van het Ottomaanse rijk beschouwd kan worden. In de voormalige Ottomaanse gebieden is Turkije het enige land dat als werkelijk onafhankelijke staat uit de oorlog te voorschijn kwam.

In de jaren tussen de twee wereldoorlogen vonden er in de Arabische samenleving veranderingen plaats die op de duur de aard van het politiek proces zouden veranderen. De eerste was de snelle groei van de bevolking (vooral in Egypte, en dank zij vooral ook een daling van het sterftecijfer ten gevolge van de beheersing van epidemieën en een betere medische zorg). Een andere verandering was dat in die periode de nomadische herders als belangrijke factor in de Arabische maatschappij vrijwel van het toneel verdwenen, als gevolg o.m. van de komst van de spoorwegen en de auto, die het fokken van kamelen – het traditionele transportmiddel – uitschakelde. Verder is er nog de snelle groei van de steden, met als resultaat een verandering in het karakter en uiterlijk ervan.