andrebogaert.be

Een hele tijd geleden (op 17 maart 2006: de Israëlische lobby in de VS) verwees ik naar een artikel van twee professoren over de invloed van de Joodse lobby in Amerika. Sindsdien hebben die twee tonnen vuil over zich gekregen van diezelfde lobby, voor wie tegen Israël zijn automatisch betekent antisemitisch zijn (voor een overzicht van die reacties, zie artikel van Richard Drake van de Universiteit van Montana) Dat deze opvatting nu niet meer zo vanzelfsprekend is als in de lange jaren na de Holocaust, ook voor heel veel joden, blijkt uit dit artikel van Tony Karon, zelf een jood, die opgroeide in Zuid-Afrika, daar actief deelnam aan de strijd tegen de apartheid, en sinds een tijd in de VS woont. Er is hoop voor de toekomst, tenminste toch op dat gebied…
Wie meer wil weten over de invloed van de Joodse lobby in de VS moet zeker even deze website opzoeken!
En, last but not least, het commentaar van Daniel Levy (zelf een jood) op het boek van de twee professoren, Walt en Mearsheimer, dat dit jaar verscheen.

Een voorlopig laatste episode in dit onfrisse verhaal over de invloed van de Joodse lobby in de VS is het verbod, dat de (katholieke) St.Thomas-universiteit uit Minnesota uitvaardigde tegen bisschop Desmond Tutu om daar te spreken…en wel omdat hij het opgenomen heeft voor de palestijnen tegen de politiek van de Joodse staat. Inderdaad ‘icky‘ (smerig) zoals Coleen Rowley in de Huffingtonpost het noemt.

Een reactie op het boek van beide professoren en de ophef ervan in de VS: lees het artikel van Goldstein

De Britse historicus Norman Davis, die bekend werd door zijn geschiedenis van Polen, beschrijft in zijn laatste boek: “No simple victory” de oorlog tussen Nazi-Duitland en de Sovjet-Unie. En zoals je blijkbaar van hem kunt verwachten, is het niet het verhaal van de strijd tussen goed en kwaad, maar het relaas van een gruwelijke oorlog tussen twee machtsblokken die, getekend door een niets ontziende ideologie, in wreedheid en meedogenloosheid voor elkaar niet moesten onderdoen. Een beetje schokkend voor wie gewoon is in de oorlogvoerende Sovjet-Unie de bondgenoot te zien in de ‘goede’ oorlog van Groot-Brittannië en Amerika tegen het perverse nazisme. Wereldoorlog II was ongetwijfeld vooral een oorlog tussen Duitsland en de Sovjet-Unie, maar tussen nazisme en communisme was volgens Davies moreel gezien in de wijze waarop zij de oorlog voerden weinig of geen verschil.

Sinds Gore zijn kruistocht begon tegen de factoren, die voor een ongeziene opwarming van de aarde hebben gezorgd – op de eerste plaats de uitstoot van CO2 – , is het in bepaalde kringen in om aan compensatie te doen voor milieu-onvriendelijke activiteiten. Meest bekend zijn de vliegtuigreizen, oorzaak van heel veel uitstoot van CO2.
Neem gerust het vliegtuig, maar betaal wat meer om die uitstoot te compenseren, zegt Climate Care, een milieu-organisatie in Groot-Brittannië. Wij zorgen er dan voor dat in India arme mensen water kunnen (blijven) oppompen door te peddelen in plaats van over te schakelen op door diesel aangedreven motoren. In de Middeleeuwen konden de rijken hun hemel afkopen (meestal gebeurde dat op hun sterfbed na een turbulent leven) door aflaten te kopen. Nu kunnen diezelfde rijken hun gewetensrust afkopen door anderen tot blijvende slavenarbeid te veroordelen.
Het hoeft niet gezegd dat dergelijke praktijken op weinig begrip kunnen rekenen bij Brendon O’neill.

Op de zwarte lijst van de twintigste eeuw prijkt na Hitler ongetwijfeld Stalin als de tweede grootste verpersoonlijking van het kwaad.
Toch blijken sommigen nog altijd diezelfde Stalin te portretteren als één van de grootste staatsmannen van die eeuw. Hij heeft de grootste bijdrage geleverd aan de nederlaag van het nazisme in Duitsland, hij heeft alles gedaan om de koude oorlog nadien te vermijden, zijn politiek stond in het teken van het streven naar vrede en samenwerking tussen de naties. En dit ondanks zijn meedogenloos vermoorden van duizenden en duizenden tegenstanders en het genadeloos onderdrukken van de vrijheid en soevereiniteit van veel naties en volkeren.

Deze portrettering heeft een naam: revisionisme van het ergste soort. Maar dat zoiets mogelijk is in de VS is zonder meer verheugend. Alleen moeten we er ons niet laten aan vangen. Lees daarom de kritiek van professor Andrew J. Bacevich van de universiteit van Boston op het boek van zijn collega Geoffrey Roberts.

Zondagavond was op Canvas een reportage te zien over de multinational Philips, die in India de armoede wil bestrijden…. door de armste mensen daar een kookpot of een lamp aan te smeren (beide tegen de ‘zachte’ prijs van 30 euro, eventueel te betalen over een aantal maanden of jaren) en als de boel niet goed blijkt te werken hen er mee te laten zitten. En dat in een land van rond de miljard mensen, waar een middenklasse van zo’n tweehonderd miljoen zielen rijk kan genoemd worden. Maar die gelukkigen bekommeren zich blijkbaar minder om die 800 miljoen armen, die in hun onmiddellijke buurt proberen te overleven. Hoe dat in mekaar zit, lees je in dit artikel.