andrebogaert.be

De Cloviscultuur heeft kenmerkende stenen werktuigen: schrapers, schaven om houten speren recht te schaven, bijlen met een scherpe rand. Het meest kenmerkende is de

De bekende Latijnsamerikaanse schrijver Mario Vargas Llosa geeft in dit artikel een goed inzicht in de bonte wereld van de Latijnsamerikaanse cultuur. Als vooruitlopende illustratie en aanvulling van de sociale en politieke geschiedenis van dat continent is dit artikel meer dan lezenswaard!

In 1872 vond een arts op zijn boerderij in Delaware stenen pijlpunten, schrapers en bijlen. Die bleken tienduizend jaar oud te zijn en dus te komen van de Pleistoceenmensen, die vermoedelijk uit Azië in Amerika waren terecht gekomen. In de jaren erna vond men op allerlei plaatsen vergelijkbare primitieve werktuigen.
Niet alleen de christenen, die geloofden in de theorie van de verloren stammen Israëls, verwierpen die vondst. Ook antropologen en archeologen geloofden het niet: volgens hen waren die vinders onwetenschappelijke charlatans, die uit waren op publiciteit. Ze waren volgens hen bovendien niet in staat dat wat ze vonden wetenschappelijk op te graven en te onderzoeken.

De ruzie tussen de sceptische wetenschappers en de enthousiaste amateurs zou duren tot in de jaren twintig van vorige eeuw. In 1927 vond een rancher in Folsom (New Mexico) oude botten: de directeur van het Museum of Natural History van Colorado kwam er op af, en vond in augustus een speerpunt die vast zat tussen twee bizonribben. Het bleek de speerpunt te zijn van een pleistocene jager, die duizenden jaren geleden de bizon had geveld.
Het hek was van de dam. Twee jaar later vond een zekere Whiteman, een man met indiaans bloed in de aderen en gefascineerd door de indiaanse gebruiken en cultuur, in Clovis (New Mexico, niet ver van de grens met Texas, 300 km. zuidelijker dan Folsom) op zijn beurt fossiele botten. Maar het duurde nog vier jaar eer hij er een zekere Edgar Howard , promovendus aan de universiteit van Pennsylvania, ervan kon overtuigen zijn vondst au sérieux te nemen.
Howard werkte vier jaar in Clovis. Hij vond er voorwerpen zoals in Folsom, maar ook in een diepere laag heel andere artefacten, groter, dikker en minder mooi afgewerkt. Deze tweede, oudere cultuur werd bekend als de Cloviscultuur (het dorp Clovis kreeg zijn naam van de Frankische koning Clodovech of Clovis, maar heeft er uiteraard voor de rest niets mee te maken).

1. Wanneer en hoe kwamen de paleo-indianen in Amerika?

Tot ver in de negentiende eeuw werd de vraag waar de indianen vandaan kwamen en hoe ze daar terecht waren gekomen beantwoord vanuit de bijbel of vanuit andere verhalen over mensen en bevolkingsgroepen die in een min of meer ver verleden op één of andere manier verdwenen waren.
Sommigen hebben bv. geopperd dat de indianen verwant waren aan mensen uit Wales, die in vroegere tijden in de nieuwe wereld waren terecht gekomen.
Het meeste succes echter had het verhaal van de

Filosofie is de poging van de mens om met zijn denken de realiteit van de mens en de wereld waarvan hij een deel is te grijpen, te doorgronden, te verklaren. Politieke filosofie probeert de realiteit van het samenleven te doorgronden en vorm te geven. In Amerika is Michael Walzer blijkbaar één van de bekende politieke filosofen, ‘liberaal’ en links. In een nieuw boek probeert Walzer in het reine te komen met enkele problemen van onze moderne (internationale) wereld, waarin verschillende staatsopvattingen, godsdiensten en moraal met elkaar in botsing komen. Het is allemaal vrij complex, maar dat inzien is het begin van de ‘wijsheid’ (filosofie).

1. HET VOOR-COLUMBIAANSE AMERIKA

Iedereen weet zo ongeveer wel dat er drie grote rijken bestaan hebben in het Amerika dat Columbus in 1492

Verleden week werd bekend dat een lid van de CIA onlangs het bevel heeft gegeven om honderden videotapes over ondervragingen van gevangenen te vernietigen. Het is niet de eerste keer dat de Amerikanen de verdenking op zich laadden gevangenen te martelen, helaas. En voor ze in Irak (en naar aanleiding van de oorlog in Irak ook elders) aan het werk gingen, hadden ze een rijkgevulde geschiedenis van doodseskaders, martelingen en verdwijningen in hun achtertuin, Midden en Zuid Amerika. Het artikel waar ik hier naar verwijs, heeft het over die praktijken in die landen. Het is de grote context waarin o.m. onze landgenoten Walter Voortdeckers, Serge Berten, Ward Capiau en Fons Stessel er het slachtoffer van werden in Guatemala. We kunnen het niet genoeg aanklagen en blijven aanklagen. Bij ons hier is een rechtsgeding bezig waarbij naar de schuldigen gezocht wordt voor de moord en verdwijning van Walter en Serge. Je kan er meer over vernemen op deze website: www.guatebelga.be

INLEIDING

Amerika, de Nieuwe Wereld: een immens groot continent, met een lengte van ongeveer 15.000 km. en een breedte van om en bij de 5.000 km ter hoogte van de grens tussen Canada en de VS, en ter hoogte van de Amazonerivier in het Zuiden. Twee grote landmassa

Vanaf morgen begin ik met de geschiedenis van Amerika, dwz van het westelijk halfrond voor, tijdens en na de ‘ontdekking’ ervan door Columbus. Een geschiedenis, gezien vanuit de bril van de Europeanen die eerst vanuit Spanje en Portugal, daarna vooral vanuit Engeland, Frankrijk en de Nederlanden de nieuwe wereld veroverden en koloniseerden.
Om de twee of drie dagen een bijdrage. Veel leesplezier!

Zoals wellicht velen met mij was ik gisteren verrast door de verklaring van de CIA dat Iran al sinds een aantal jaren gestopt zou zijn met zijn pogingen een atoombom te maken. En toch blijft Bush bij zijn uiterst vijandige politiek ten opzichte van Iran. De bom is in de eerste plaats inderdaad een product van ons denken.
Dat zegt Jonathan Shell, een man die al zijn hele leven bezig is – een beetje op zijn eentje – te schrijven over de nucleaire dreiging die over onze wereld hangt. Een zeer interessant interview, ook al is het een beetje lang (dit voor onterecht gehaaste lezers!). Wie ooit op straat kwam tegen nucleaire wapens en sindsdien in slaap is gevallen, moet dringend weer wakker worden.

Jeu de Paume: de meeste bezoekers van Parijs in lang vervlogen tijden zullen wellicht denken aan het prachtige museum van de impressionisten, dat het Musée du Jeu de Paume heette en sinds 1986 enkel nog wordt gebruikt voor tijdelijke tentoonstellingen. Misschien denkt één of ander zelfs nog aan de Franse revolutie: de eed in de zaal van het Jeu de Paume van Versailles, waarbij de derde stand zich in 1789, aan het begin van de Franse revolutie, ertoe verbond niet uit elkaar te gaan voor een nieuwe grondwet was geschreven.
Wellicht weten de meesten toch wel dat het jeu de paume de voorganger is van het moderne tennis. Maar niet dat het nu nog beoefend wordt, in Frankrijk ja, maar ook in Groot-Brittannië.
De geschiedenis van dit spel toont aan dat de spelende mens geen moderne uitvinding is. De Jeu de Paume in Frankrijk is reeds eeuwen oud. En de moderne termen zoals ‘tennis’, ‘love’ en het vreemde optellen van de resultaten (15-30-40) gaan er op terug.

Zeg later niet dat je het niet wist: lees nu George Monbiot en zijn inschatting van de maatregelen die er moeten komen, willen we niet ten onder gaan (letterlijk en figuurlijk). Dit op basis van de huidige wetenschappelijke kennis.
Misschien moeten we toch, jammer genoeg, even nadenken voor we nog het vliegtuig of de auto instappen. En zoeken naar andere middelen om de kwaliteit van ons leven te verbeteren, om ‘vooruit te gaan’…
Misschien is het enige wijze besluit dat ze in Bali zouden kunnen nemen (maar niet zullen nemen), de fossiele brandstoffen in de grond laten en zoeken naar nieuwe minder vervuilende energiebronnen, aldus dezelfde Monbiot.