Nucleaire dreiging
Bij een bespreking van een aantal boeken rond de nucleaire dreiging sinds Wereldoorlog II, komen een aantal vertrouwde namen aan bod: mensen, die vandaag in de VS en de wereld de touwtjes in handen hebben (of tot voor kort hadden): Bush uiteraard, maar ook Cheney, Rumsfeld, Pipes, Teller, Wolfowitz, Perle en tutti cuanti, die al van in de zeventiger jaren van vorige eeuw in een soort van club, het Team B, de politiek van de nucleaire dreiging uitschreven en doorvoerden.
Het moet gezegd: onze wereld is blijkbaar al langer in handen van een aantal onvervalste criminelen, die uit verkeerd begrepen of vernauwd eigenbelang op een onverantwoorde manier spelen met onze toekomst. Bush heeft dat spel tot vandaag de dag grondig meegespeeld, met alle gevolgen vandien: een wereld, die er allesbehalve veiliger op is geworden, waar steeds meer staten over nucleaire wapens kunnen beschikken, in omstandigheden die politiek allesbehalve stabiel kunnen genoemd worden. Pakistan is in het Midden-Oosten wel het meest schrijnende voorbeeld (al zou het goed zijn Israël niet te vergeten).
En als je luistert wat de presidentskandidaten in de VS daar over te zeggen hebben, dan is het vanuit de republikeinse kant schreien met de pet op, van democratische kant een levensgroot vraagteken. Zelfs al zijn nu eindelijk een aantal gepensioneerde haviken tot de bevinding gekomen dat een wereld zonder kernwapens misschien wel veiliger zou kunnen zijn, toch vrees ik dat het uiteindelijk niet veel zal uithalen.
De aanwezigheid van nucleaire wapens bij ons hier, in Kleine Brogel, symboliseert de betrokkenheid van onze politici bij die waanzinnige politiek. Maar het lijkt me niet waarschijnlijk dat onze minister van Defensie daar iets zal aan doen, daarvoor heeft hij teveel andere belangrijkere prioriteiten…