andrebogaert.be

Immigranten en inheemsen

De immigratie naar de nieuwe wereld is vooral massaal geweest vanaf de negentiende eeuw, en dan zullen het vooral de Verenigde Staten zijn, die het gros ervan verwerken: van 1800 tot 1960 ongeveer 30 miljoen blanken. In de eeuwen daarvoor hebben ongeveer een miljoen blanken Amerika gekozen als nieuw vaderland.
Het aantal zwarten dat naar Amerika is gedeporteerd is moeilijk te schatten: men noemt het getal van 4 miljoen voor de eerste drie eeuwen (dus 4 maal zoveel als de blanken), voor 40 % naar Brazilië, de rest naar de Antillen en naar het Zuiden van de Verenigde Staten. In de eerste helft van de negentiende eeuw zullen nog eens 4 miljoen zwarten naar Amerika worden gesleept. Dat is ongeveer evenveel als blanke immigranten. De tweede helft van de negentiende eeuw is de immigratie zo goed als totaal blank.

De inheemse bevolking. De schok van de “ontmoeting”, d.w.z. de invasie van de Spanjaarden (later de andere Europeanen) en de overheersing van de Europese cultuur in Amerika, heeft diepe wonden geslagen bij de inheemse volkeren en culturen.
De inheemse bevolking telde zoals reeds gezegd vóór de komst van Columbus waarschijnlijk rond de 40 miljoen mensen. Een drastische terugval heeft plaats tot het einde van de zestiende eeuw. In de zeventiende eeuw neemt de inheemse bevolking weer toe, echter in een trager ritme dan de rest van de bevolking.
Vandaag de dag leven er in Latijns Amerika zowat 40 miljoen inheemsen op een totale bevolking van ongeveer 318 miljoen, dus zowat 12%. Voor heel Amerika zijn de cijfers als volgt: 43 miljoen inheemsen op 663 miljoen inwoners, of 6,4%. De meesten daarvan leven in twee gebieden: Midden-Amerika, d.w.z. Mexico en Guatemala enerzijds, de Andeslanden met Bolivië, Ecuador en Perú anderzijds.