andrebogaert.be

Onze minister van oorlog, Decrem, wou de beste leerling zijn van de klas, en heeft er niet beter op gevonden dan een honderdtal van “onze jongens” te sturen naar de streek rond Kandahar, om er met vier F-16’s bij te dragen tot de strijd tegen de Taliban. Sinds hun vertrek en hun eerste opdrachten daar is in de media niet veel meer over te horen over hun wedervaren. Decrem zelf wordt regelmatig opgevoerd als de eigenzinnige en zelfopgefokte minister, die exact dezelfde fouten maakt als die welke hij zijn voorganger verweet, een figuur die men liever op missie ziet in alle streken van de wereld dan in Brussel.
Maar ondertussen zijn wij wel dank zij hem meer dan ooit betrokken in een oorlog, die volgens de Amerikaanse journalist Nir Rosen een verloren oorlog is. Enkel praten met de Taliban biedt volgens hem een oplossing.
Herhaaldelijk beweert Nir Rosen dat de Taliban nationalisten zijn, enkel geïnteresseerd in hun vaderland Afghanistan, en niet de internationale terroristen type Al Qaeda. De huidige Talibanleiders zouden bovendien gematigder dan hun voorgangers, die jaren aan de macht waren. Dat valt natuurlijk nog af te wachten. De grenzen tussen gewoon moordzuchtig banditisme en heilige oorlog zijn blijkbaar heel dun.

Wie op een boeiende manier verder kennis wil maken met Afghanistan kan ik het boek aanraden van Khaled Hosseini: “De Vliegeraar”. Het is fictie, akkoord, maar tegen een historische achtergrond, die niet veel hoop biedt voor dat verscheurde land, dat Afghanistan (geworden) is.

Kijk ook even naar dit bericht van IPS. Het lijkt wel of het ministerie van Defensie in de VS Nir Rosen heeft ingehuurd.

Verder ook nog een artikel van de journalist Anand Gopal over die mogelijke nieuwe strategie, waar de Amerikanen over “piekeren” (mull, in het Engels)

Lees ook nog Tariq Ali over de situatie in Afghanistan en het voornemen van Obama om meer troepen te zenden naar dat godvergeten land.

De laatste jaren is Irak niet uit het nieuws geweest en daarom denken we soms dat we dat land ‘kennen’. Niets is minder waar, toch niet voor mij. Als ik in dit artikel verneem dat voor de laatste wereldoorlog één derde van Bagdad joods was, dan besef ik pas hoe weinig ik van de geschiedenis van dat land ken. En ik zal wel niet de enige zijn. Ik denk niet dat voor vijf jaar veel Amerikanen ook maar wisten waar Irak lag. En nog minder wisten over het kruidvat dat dit land en deze regio in de tweede helft van vorige eeuw geworden is. Ze hebben er helaas de lont in gestoken, en het is nu maar wachten tot de boel ontploft.

Nog een kleine maand en we kennen de volgende president van de Verenigde Staten. De meeste Europeanen hopen grondig dat Obama het haalt. Maar het is, ondanks het feit dat de polls uitzicht geven op een overwinning voor Obama, nog altijd een beetje buiten de Amerikaanse waard gerekend. Chalmers Johnston wijst op twee elementen, die roet in het eten kunnen gooien, het al dan niet latente racisme van veel blanke Amerikanen en de traditionele regionale voorkeuren van het kiezerspubliek.
De vraag blijft natuurlijk of Obama, als hij het haalt, in staat zal zijn de trends, die in de Amerikaanse politiek sinds de koude oorlog zitten ingebakken, tegen te gaan en om te keren. En zo te zorgen voor een terugkeer van de VS naar een verstandiger, diplomatischer buitenlands beleid. Chalmers heeft daar zo zijn twijfels bij. Terecht, denk ik.