andrebogaert.be

Obama zal wellicht al zijn beloften niet kunnen waarmaken, maar één ding moet je hem nageven: hij heeft de mensen in Amerika en ver daarbuiten weer een beetje hoop gegeven op een mogelijke betere wereld. En dat is een heel kostbaar geschenk, vandaag de dag.
Op enkele van zijn beloften zal hij echter wel afgerekend worden: o.m. op zijn voornemen Guatanamo te sluiten. Dit is hij noch min noch meer aan zichzelf en aan diegenen die hem hebben verkozen verplicht.
Iets anders is de politiek van Amerika in het Midden-Oosten: weg uit Irak, ja dat zal wel, gezien de catastrofale wending, die die oorlog daar heeft genomen. Maar meer troepen in Afghanistan, dat is een heikel punt: lees maar even de bijdragen die ik enkele tijd geleden onder de noemer: Oorlog in Afghanistan heb bijeengezet. Ook voor ons, die dank zij onze minister van oorlog meer en meer betrokken geraken bij dat conflict, zijn de politieke opties van de nieuwe president meer dan doorslaggevend. Het is geen ver-van-mijn-bedshow, helaas, maar een pijnpunt waar ik op dit moment weinig discussie over zie voeren in ons politiek establishment. Misschien zullen daar sommige politici later veel spijt over hebben…

Het is al zover gekomen dat het protest van iemand als Dries van Agt (zie de banner hierboven) tegen de onrechtvaardige behandeling van de Palestijnen in hun eigen land verbleekt bij al wat er in het Midden-Oosten mis gaat, mede dank zij de Amerikaanse politiek.
Toch is die situatie in Palestina misschien wel de kern van het probleem. Israël gaat blijkbaar onverstoord verder met het verstikken van de Palestijnen die in tegenstelling tot hun landgenoten die naar Jordanië en Libanon zijn gevlucht in hun eigen land zijn gebleven. De onvolprezen Juan Cole klaagt het nog maar eens aan, als een roepende in de media-woestijn van de VS.

Barack Obama heeft wel heel vlug veel politiek denkende mensen ontnuchterd door Rahm Emanuel te kiezen tot stafhoofd van het Witte Huis, één van de belangrijkste functies na de president zelf. Uiteraard voer voor die mensen, die vinden (terecht, volgens mij) dat er met de keuze van de nieuwe president niet veel zal veranderen aan de rampzalige buitenlandse politiek van de VS o.m. ten opzichte van het Midden-Oosten.
Je kan natuurlijk opwerpen dat om een grote kruiser of een jumbojet van richting te doen veranderen, je heel veel kilometers nodig hebt: een wereldmacht zoals de VS, met zijn meer dan zevenhonderd buitenlandse basissen, verspreid over de hele wereld, verandert niet enkel en alleen omdat er een andere man aan het hoofd van dat gevaarte komt, hoe charismatisch en intelligent hij ook is. Er is wat meer nodig: misschien zal de economische crisis daar voor zorgen, of de vlug verslechterende toestand van het klimaat. In elk geval: lees even wat Philip J Cunningham erover schrijft, dat brengt je indien nodig terug met de voeten op de aarde.

In dit artikel uit de weblog “antiwar.com” vind je nog wat informatie over het politieke verleden van de nieuwe stafchef Rahm Emanuel. Niet erg geruststellend.

En als dat niet volstaat, lees dan wat Robert Dreyfuss te vertellen heeft over de neocons, die de posten van de toekomstige regering aan het bevolken zijn. Velen van hen hebben banden met allerlei instituten, zoals het WINEP (Washington Institute for Near East Policy), het BPC (Bipartisan Policy Center) en UANI (United Against Nuclear Iran), die samen met het bekende AIPAC aansturen op een door Israël gewenste en gesteunde agressieve politiek tov Iran.

Onlangs stelde één van mijn lezers de vraag: