andrebogaert.be

Er is de laatste tijd bij ons veel protest geweest over de verslaggeving van de dubbele moord in Limburg. Terecht wellicht, ook al ben ikzelf niet zo belust op wat onze kranten en media daarover vertellen. Het is van oudsher zo dat alleen slecht nieuws echt nieuws is.
Is het elders zoveel beter? Je kan eraan twijfelen als je Rebecca Solnit leest, die het heeft over de verslaggeving in de VS van de ramp in Haïti. Ze spreekt over de misdadigheid van de verslaggeving daarover, en wel omdat de pers zich volgens haar ten onrechte vastbeet in het fenomeen van het plunderen na de ramp: als jij slachtoffer waart van zo’n ramp, en dood van de honger rond loopt, zou je dan iets anders doen misschien? Maar ja, vanuit je luie zetel kan je je meer zorgen maken over je recht op bezit, dan over het recht op leven van mensen ver van je bed.
Het deed me onwillekeurig denken aan die baronnen uit Engeland, twee eeuwen terug, die iemand die een konijn had gestroopt op hun landgoed de nor indraaiden en op een schip zetten naar Australië om onderweg of ter plaatse van ellende en ziekten om te komen. De baronnen zijn blijkbaar nog altijd onder ons.

can i take viagra Viagra For Sale
viagra how it works!

Wat kunnen wij leren van de VS? En wat kan de VS leren van Europa? Een vergelijking tussen beide systemen vanuit economisch standpunt geeft wel enkele interessante resultaten. Maar zoals altijd: de vergelijking gaat dikwijls mank, gelukkig maar.

Friedrich Nietzsche heeft het lang geleden al gezegd: ook nadat we de religie eventueel overboord hebben gegooid, blijven we zitten met schuldgevoel en verontwaardiging als uitingen van een door het christendom doordesemde cultuur. We richten die agressieve gevoelens meestal niet direct op de buitenwereld, maar naar binnen, op onszelf. En de bekommernis om het milieu heeft de plaats ingenomen van meer religieuze overwegingen.
De auteur van dit artikel zegt niet dat het milieu en de zorg ervoor onbelangrijk zijn, integendeel, maar hij wijst er op dat het bewustzijn van onze geneigdheid tot schuld en verontwaardiging ons er moet voor hoeden fanatiek of obsessief te worden ook in deze nobele zaak. Dat zal ongetwijfeld bijdragen tot onze geestelijke gezondheid en tot betere relaties met elkaar.

Ik heb van de nieuwste film Avatar slechts enkele korte episodes en enkele foto’s gezien. Dat hij zoals Monbiot beweert een diepere betekenis heeft, wist ik niet. Maar dan, wat voor een betekenis! In mijn geschiedenis van Amerika ben ik daar al uitvoerig op ingegaan: de ‘uitmoording’ van de oorspronkelijke bewoners van dat continent, weliswaar meestal door ziektes, meegebracht door de Europeanen, maar mee in de hand gewerkt door de slechte behandeling van die mensen.
Je kan dus best begrijpen dat hele groepen mensen in de VS niets van die film moeten hebben. We zijn inderdaad meesters in het ontkennen van de eigen geschiedenis met zijn falen en misdaden… (zie het verhaal van de Duitse musicus).

Pas in de vijftiende eeuw is Indonesië veroverd door de Islam, nee niet met militaire middelen, maar door handelscontacten. Toch bleven het hindoeïsme en boeddhisme in bepaalde praktijken en rites leven, diep onder het oppervlak van een bekering tot de Islam. Sinds enkele tientallen jaren echter probeert een militante, fanatieke vorm van de islam die sporen uit te wissen.
Het verhaal daarover is geschreven door een Indiër, opgevoed in het hindoeïsme, en moet dus misschien met een klein korreltje zout gelezen worden. Maar het doet toch nadenken over de weg, die al te veel mensen in de Islam vandaag de dag blijkbaar inslaan, een weg van fanatisme en onverdraagzaamheid.

De meeste oorlogen en grootste inbreuken op de mensenrechten gebeuren vandaag ver buiten onze westerse wereld. Dat brengt sommigen onder ons ertoe te vergeten dat wij hier in het Westen die in feite uitgevoerd hebben naar de niet-westerse wereld. En dat we bij het terecht aanklagen van die misdaden best niet doen alsof wij zonder schuld zijn.
Het verhaal van één van de belangrijkste Duitse musici van de naoorlogse tijd moeten we lezen als een herinnering aan wat wij in ons christelijke Westen tot heel kort geleden uitgespookt hebben: een onbegrijpelijke, cynische, laffe moord op miljoenen onschuldige mensen. Nee, wij hebben er zelf niet aan meegedaan, dat geluk hebben we gehad. Maar velen onder ons hebben in die tijd gezwegen, en sommigen zwijgen nu nog steeds, wanneer zoiets bekend geraakt.

Je kan dit relaas ook in het Duits lezen, de taal waarin het oorspronkelijk werd geschreven, door een collega-musicus. En vertaal het dan maar naar onze tijd toe…

Vijftien jaar geleden verscheen het boek van John Bellamy Foster met die titel. De auteur erkent dat hij in die tijd nog te optimistisch was: de situatie is erger dan hij zelf voorzag. Vooral in Zuid Azië is de toestand alarmerend.
Waar wachten de beleidsmensen nog op om het tij alsnog te keren? Kunnen we ons nog permitteren een internationale conferentie te laten mislukken?