andrebogaert.be

De bestseller van dit jaar in Duitsland is het boek van Thilo Sarrazin, de sociaal-democraat die werkte bij de Bundesbank, en vooral door links ervan wordt beschuldigd een racist te zijn. De Engelse journalist David Goodhart heeft over het boek een interessante bijdrage geschreven. Volgens hem is Sarrazin zeker geen racist, ook al bevat zijn boek enkele provocaties voor de linkse ‘liberale’ klasse in Duitsland. Provocaties zoals zijn eugenistische beschouwingen over de gemiddelde IQ van de Turkse immigranten: terecht merkt Goodhart op dat de moslims in Duitsland niet minder verstandig zijn dan de Duitsers of zeg maar de Finnen, maar dat ze gewoon minder kansen hebben gekregen om zich te ontwikkelen.
Het gaat dus vooral om de politiek van het land van ontvangst: Duitsland heeft om redenen, die met het eigen verleden te maken hebben, gewoon minder tot niets gedaan om de buitenlanders op te nemen in de samenleving, en het is dus vrij goedkoop te verklaren dat de integratie van de vreemdelingen is mislukt (zoals Merkel onlangs verklaarde) of de schuld helemaal te leggen op de schouders van de generatie van 68.

Een nieuw onderzoek van kiezen van onze naaste verwant, de Neandertaler, brengt ons weer een stapje dichter bij de kennis van deze mensensoort. Als de Neandertaler vlugger volwassen werd dan zijn opvolger, de homo sapiens, dan had dat wellicht ook gevolgen voor de ontwikkeling van zijn verstandelijke vermogens.
Een gevoelige materie weliswaar. De eerste vondsten (vanaf 1856) leidden tot de opvatting als zou de Neandertaler de missing link zijn geweest tussen mens en aap en dus minder verstandig dan zijn opvolger. Een opvatting die later werd bijgesteld, tot de Neandertaler in de ogen van de paleontologen nog nauwelijks te onderscheiden was van de homo sapiens. Dit onderzoek suggereert op zijn minst dat die rehabilitatie lichtjes overdreven zou kunnen zijn.

Een tijd geleden verscheen het boek van Sarrazin over het Duitsland dat zichzelf aan het opheffen is door de politiek van open grenzen naar de allochtonen toe. Die allochtonen, meestal Turken, kweken als konijnen; dus het is maar een kwestie van tijd voor de Turken in Duitsland in de meerderheid zijn. Dat discours klinkt ons vertrouwd in de oren…
Gelukkig komt er wat weerwerk op: als volgens Sarrazin de ongecultiveerde, volksvreemde elementen een bedreiging zijn voor Duitsland, wat dan gezegd over die zogenaamde elite, die samen met Hitler Duitsland aan de rand van de afgrond heeft gebracht?
De bestseller “Das Amt und die Vergangenheit” beschrijft de gedraging van die ambtelijke elite, die de ideeën van Hitler over revanche na Versailles en over de Joden maar al te graag overnam en mee gestalte gaf in de donkerste periode van de Duitse geschiedenis.
Je kan het artikel waarnaar ik verwijs ook in Engelse vertaling lezen

Voor wijlen Stephen Jay Gould was het vrij simpel: wetenschap houdt zich bezig met de fysieke werkelijkheid, religie (of als je wil godsdienst) met de moraal. Die twee domeinen overlappen elkaar niet, en dus kan wetenschap en religie perfect samengaan.
Voor heel wat mensen is dit nonsense. En inderdaad: heel wat wetenschappers hebben in het verleden uitspraken gedaan over dingen waar de religie zich mee bezig houdt en anderzijds hebben veel religies in het verleden en ook nu nog uitspraken gedaan over dingen waar de wetenschap eigenlijk mee bezig is. Dus wel degelijk overlappingen en dus discussie en strijd. Zeker wanneer neurologen bv. uitspraken doen over de hersenen en hun functie, en onvermijdelijk terecht komen bij kwesties van moraal; en wanneer religies allerhande uitspraken doen over de aarde, haar verleden en haar toekomst.
Je kan natuurlijk met de filosoof Roger Scruton zeggen dat “onvervalste wetenschap en echte geloof niet in conflict kunnen zijn”, maar dan moet je me wel definiëren wat beide termen betekenen en hoe die functioneren. Daar gaat het juist om. Misschien kan dit artikel je op weg helpen!

Ik ken noch de persoon noch de achtergrond van de John Feffer is, die dit artikel “The Lies of Islamophobia” schrijft, maar je moet het lezen. Het is gewoon schitterend. De angst en obsessie voor de Islam, die nu bij de conservatieven en rechtse extremisten in de VS en in Europa (denk maar aan Wilders) hoge toppen scheert en aanleiding geeft tot verdraaiingen van de geschiedenis en miskenning van de ‘andere’, zat er bij de Europese christenen, die in de elfde eeuw op kruistocht gingen, al diep in.
Hij begint bv. bij het geval van het ‘Chanson de Roland’ dat de aanval beschrijft van de ‘Saracenen’ op de achterhoede van het leger van Karel de Grote in het Noorden van Spanje. Het is al lang geweten dat het historisch feit, waarop deze ballade teruggaat, niet een aanval van Saracenen was maar van Basken , die woedend waren om de vernietiging van één van hun steden door dat leger van Karel. Maar een paar eeuwen later worden die Basken in het lied plots Saracenen, want de christenen zijn begonnen aan de Reconquista van het Iberisch Schiereiland op de Moren (Saracenen) en deze laatste moeten natuurlijk als bedriegers en moordenaars worden afgeschilderd.
Enzovoort, enzoverder…We zijn negen eeuwen verder en dezelfde verdraaiingen en obsessies spoken nog steeds rond in de geesten van ontelbare christenen (als we die naam hier mogen gebruiken). Lees Feffer!

Een goede commentaar op de recente verkiezingen in de VS lees je zoals heel dikwijls in de Monde Diplomatique!

Als de Republikeinen de verkiezingen in de VS winnen wordt de wereld weer een beetje onveiliger, schrijft Juan Cole in een column.
Dat is ondertussen gebeurd, tenminste wat het Huis van Afgevaardigden betreft: daar hebben de democraten hun meerderheid ruim verloren. En we kunnen ons enkel troosten met de gedachte dat het buitenlands beleid uiteindelijk meer door de president wordt bepaald dan door het Huis. Maar of dit een garantie is voor de beloofde ‘andere’ politiek van de VS, is gezien de ervaring van de eerste twee jaar van Obama’s presidentschap een open vraag. Een president alleen kan niet zomaar een sinds vele decennia draaiende oorlogsmachine stoppen, laat staan afremmen. Was het Eisenhower niet, die in tempore non suspecto al waarschuwde voor het gevaar van de vorming van een militair-industrieel complex?

Er leven vandaag de dag ongetwijfeld veel mensen, die zich praktisch atheïst noemen, op de eerste plaats hier in Europa. Dat is een beetje anders in de VS, waar het tot de bon ton behoort lid te zijn van één of andere kerk, al sluit dit niet uit dat ook veel van die mensen praktisch atheïst of op zijn minst agnost zijn.
Vandaar dat mensen, die bewust en geargumenteerd het bestaan van een godheid verwerpen, zoals de bekende Richard Dawkins en Daniel Dennett, in de VS waar ze publiceren op veel tegenstand stuiten. Hier bij ons roepen hun geschriften blijkbaar minder weerstand op: het atheïsme is salonfähig geworden…
In de achttiende eeuw was het atheïsme een bewuste keuze van heel wat Europese denkers, die zich verlicht noemden en het bestaan van een godheid loochenden, ook al konden ze dikwijls er niet openlijk voor uitkomen. Daar kan je hier meer over te weten komen.
Misschien wordt het tijd dat we de discussie ook bij ons weer aanpakken. Voor mijn part is Léonard bv. niet zozeer de tegenstander omdat hij er verderfelijke ideeën op nahoudt over homo’s, of oudere priesters-pedofielen, maar vooral omdat hij over de betekenis en waarden van het leven opvattingen verdedigt die ik niet meer kan plaatsen. En dat hij dus van oordeel is dat hij over de menselijke moraal uitspraken kan doen die in mijn ogen althans kant noch wal raken.

Na de val van de Berlijnse muur brak een nieuwe era aan voor de internationale politiek. De vraag naar de toekomst leek bij het einde van de koude oorlog weer volop in de belangstelling te komen. Drie politieke analisten hebben een poging gedaan om die toekomst uit te tekenen en de politici te waarschuwen voor verkeerde keuzes: Fukuyama met zijn fameuze einde van de geschiedenis, Huntington met zijn botsende beschavingen, en Mearsheimer met zijn tragische visie op de machtspolitiek.
Geen van de drie kon voorzien wat op 9/11 van het jaar 2001 gebeurde, een feit dat de Amerikaanse politiek een beslissende wending zou geven, geen kon ook tenvolle bevroeden welk een geduchte tegenstander China zou worden op het politieke toneel in het verre Oosten. Hun visies waren op heel wat punten totaal aan elkaar tegengesteld, en toch zijn er tekenen dat ze alle drie in hun inschatting van de toekomst meer overeenkomsten hebben dan eerst gedacht.
Een interessante beschrijving van dit alles vind je in dit artikel van de Council of Foreign Relations.

Wie een beetje inzicht wil krijgen in de complexe situatie in het Midden-Oosten, kunnen we de artikels van Freddy De Pauw, ooit buitenlandjournalist van de Standaard, gerust aanbevelen. Die verschijnen regelmatig op de site van Uitpers, een initiatief van een aantal gewezen journalisten. Over de relatie tussen Iran en Afghanistan vind je bv. dit artikel van Freddy De Pauw. In hun strijd tegen de Taliban blijken de Amerikanen de…Iraniërs als hun beste bondgenoot te hebben. Of is het president Karzai, die de Iraniërs opvrijt om wat minder op de Amerikanen en Britten, die als vreemde bezetters een slechte naam hebben, te moeten steunen?