RIP Wilfried Martens
Van de doden niets dan goed. Dat hebben alle kranten en politici blijkbaar goed begrepen, nu Wilfried Martens overleden is. Toch past het daarbij enkele kanttekeningen te zetten.
Zo herinner ik me levendig het laatste interview met zijn eerste vrouw, die zei dat ze, als ze kon herbeginnen, alles anders zou doen. En ik moet nog horen wat zijn kinderen uit zijn eerste en tweede huwelijk over hun vader denken. Misschien doen ze er beter het zwijgen toe.
Laat ik het maar houden bij mijn eigen ervaring, als voorzitter van VAKA, de beweging tegen de plaatsing van de raketten in ons land, in de tijd dat Martens premier was. Het was geen zuivere politieke kwestie, dat wel: het ethisch standpunt van de vele manifestanten bij de massale betogingen was minstens even sterk. Maar Martens gaf geen krimp, tot het moment dat hij besefte dat de kwestie politiek uit de hand dreigde te lopen, mede door het ethisch standpunt dat sommige belangrijke figuren uit zijn eigen partij aannamen. Hij is dan maar in laatste instantie naar Reagan getrokken, en vond zich uitstekend in het politieke machtsstandpunt van de Amerikaanse president. Nog vele jaren later verdedigde hij nog steeds de beslissing die hij toen nam, tegen de wil in van heel veel mensen in en buiten het politieke veld. En, eerlijk gezegd, hij deed het met brio.