andrebogaert.be

Een hele tijd geleden (op 17 maart 2006: de Israëlische lobby in de VS) verwees ik naar een artikel van twee professoren over de invloed van de Joodse lobby in Amerika. Sindsdien hebben die twee tonnen vuil over zich gekregen van diezelfde lobby, voor wie tegen Israël zijn automatisch betekent antisemitisch zijn (voor een overzicht van die reacties, zie artikel van Richard Drake van de Universiteit van Montana) Dat deze opvatting nu niet meer zo vanzelfsprekend is als in de lange jaren na de Holocaust, ook voor heel veel joden, blijkt uit dit artikel van Tony Karon, zelf een jood, die opgroeide in Zuid-Afrika, daar actief deelnam aan de strijd tegen de apartheid, en sinds een tijd in de VS woont. Er is hoop voor de toekomst, tenminste toch op dat gebied…
Wie meer wil weten over de invloed van de Joodse lobby in de VS moet zeker even deze website opzoeken!
En, last but not least, het commentaar van Daniel Levy (zelf een jood) op het boek van de twee professoren, Walt en Mearsheimer, dat dit jaar verscheen.

Een voorlopig laatste episode in dit onfrisse verhaal over de invloed van de Joodse lobby in de VS is het verbod, dat de (katholieke) St.Thomas-universiteit uit Minnesota uitvaardigde tegen bisschop Desmond Tutu om daar te spreken…en wel omdat hij het opgenomen heeft voor de palestijnen tegen de politiek van de Joodse staat. Inderdaad ‘icky‘ (smerig) zoals Coleen Rowley in de Huffingtonpost het noemt.

Een reactie op het boek van beide professoren en de ophef ervan in de VS: lees het artikel van Goldstein

Zondagavond was op Canvas een reportage te zien over de multinational Philips, die in India de armoede wil bestrijden…. door de armste mensen daar een kookpot of een lamp aan te smeren (beide tegen de ‘zachte’ prijs van 30 euro, eventueel te betalen over een aantal maanden of jaren) en als de boel niet goed blijkt te werken hen er mee te laten zitten. En dat in een land van rond de miljard mensen, waar een middenklasse van zo’n tweehonderd miljoen zielen rijk kan genoemd worden. Maar die gelukkigen bekommeren zich blijkbaar minder om die 800 miljoen armen, die in hun onmiddellijke buurt proberen te overleven. Hoe dat in mekaar zit, lees je in dit artikel.

George Monbiot beweert in The Guardian dat de meeste problemen waarmee we vandaag de dag worstelen, op de eerste plaats dan de onbeschrijfelijke onrechtvaardigheid van een wereld verdeeld in enkele rijken en talloze armen, te wijten zijn aan het neoliberalisme dat na de oorlog door enkele economen (waaronder Hayek en Friedman) werd uit gedokterd. De rol van de staat werd tot een minimum herleid en de fabelachtige winsten, die de markt maakte, vloeiden in de zakken van de happy few. Hm, er is wat voor te zeggen. Misschien moeten we met zijn allen weer wakker worden uit die boze droom…

Een brief uit Frankrijk geeft een interessante kijk op de figuur van Sarkozy, voor veel buitenstaanders toch een raadselachtige man die ervan houdt vriend en tegenstander te verrassen. Vooral de idee als zou de nieuwe generatie van politici in Europa – Brown, Merkel en Sarkozy – de VS niet meer zien als de enige, onbetwistbare grootmacht op militair, economisch of zelfs cultureel gebied, is verhelderend.

In de jaren negentig van de vorige eeuw werd de VS de enige grootmacht op aarde, militair en economisch ongenaakbaar. Nu, vijftien jaar later, is de situatie grondig aan het veranderen. Ongetwijfeld heeft Bush daar hard toe bijgedragen door zich vast te zetten in Irak en een rampzalige Midden-Oostenpolitiek. Maar ook de opkomst van China, Rusland en een aantal tweederangsmogendheden, die de eenzijdige politiek van Bush aanvechten, spreekt boekdelen. Wij als Europeanen moeten daar niet teveel leedvermaak bij koesteren, want in feite bedrijven de VS de politiek, die Europa (met Groot-Brittannië en Frankrijk op kop) vanaf de negentiende eeuw in datzelfde Midden-Oosten hebben gevolgd. Een goede analyse van de huidige situatie kan je inzicht verruimen.

De laatste tijd hoor je het regelmatig in het nieuws: de terugkeer van de koude oorlog. En onwillekeurig denk je dan aan Putin, de poulain van de onlangs overleden Boris Jeltsin. Was deze laatste meer dan een onbehouwen dronkaard, die Gorbatsjov zo onheus behandelde en van de vroegere Sovjet-Unie een paradijs maakte voor gewetenloze kapitalisten en een hel voor de gewone mensen? Het artikel van Cathy Young hangt een iets genuanceerder beeld op.

Gisteren zag ik op TV Blair in zijn nieuwe rol van bemiddelaar in het Joods-Palestijns conflict. Quousque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? Hoelang nog zal Bush en zijn aanhang misbruik maken van onze goedgelovigheid? Hoe lang zullen ze ons nog wijsmaken dat ze het goed voor hebben met de wereld? Uitgerekend Blair, de trouwe Europese waakhond van de Amerikaanse politiek, als bemiddelaar in een conflict dat zijn bazen in Amerika zorgvuldig levend houden!
Lees maar even dit artikel en je weet wat ik bedoel.
Misschien moet ik me wat meer gaan interesseren voor onze toekomstige eerste minister, die moeite heeft met het onderscheid tussen de Brabançonne en de Marseillaise. Daar kan je tenminste nog eens mee lachen.

Chomsky is bekend om zijn tegenstand tegen de huidige buitenlandse politiek van zijn land. En als je zijn artikel aandachtig leest, kan je er niet onderuit: hij heeft een scherpe en naar mijn gevoel juiste kijk op de echte motieven en belangen die spelen bij het bepalen van die politiek. Verplichte lectuur voor al wie kritisch de politiek van de machtigste speler op het wereldbord volgt.

Wat gaat er in godsnaam om in de geest van de dokters, die in Groot-Brittannië op een meer dan amateuristische wijze aanslagen wilden plegen? Professor Juan Cole probeert er zich op te krijgen, door o.m. te verwijzen naar de verwante vormen van ‘christelijk’ terrorisme in een recent verleden. Het is in alle geval duidelijk: de oorlog in Irak heeft het terrorisme eerder aangewakkerd dan afgeschrikt. Het wachten op een aflossing van de wacht in de politiek van de VS wordt al maar meer op de proef gesteld.

Wie wil weten wat er deze dagen echt gaande is in Pakistan en door onze media op hun honger blijven zitten, moet maar eens het artikel lezen van Manan Ahmed. Het is niet eenvoudig, want er zit een hele geschiedenis achter. Maar zeg niet dat je er iets van begrijpt als je niet eens de moeite doet om er wat dieper op in te gaan. Het is in alle geval niet een strijd tussen democratie of islamitisch radicalisme, zoals Musharraf ons wellicht graag doet geloven (met de hulp van de Westerse media).

Soms heb ik de indruk dat de regering Bush in een paar jaar honderden jaren diplomatieke inspanningen om mensen en culturen in vrede samen te laten leven teniet heeft gedaan. En dat we wat de internationale politiek betreft met hem terug in de Middeleeuwen zitten. Dat blijkt nog maar eens in zijn houding tov de kwestie Kosovo. Zie maar wat Ramonet er in Le Monde Diplomatique over schrijft. Het wordt meer dan tijd dat we hier in Europa op een meer resolute wijze het pad weer inslaan van de diplomatie – desnoods tegen de VS in. Dat pad hebben we helaas in de vorige eeuwen te dikwijls verlaten, met de vreselijke gevolgen vandien.

Wat betekent de overname van de macht in de Gazastrook door Hamas? Volgens Jennifer Loewenstein is het geen mislukking van de politiek van de VS (en Israël) in de regio, zoals door sommige commentatoren wordt gesuggereerd, maar integendeel een verdere stap in de monsterachtige politiek van de VS en Israël om Palestina en de Palestijnen uiteindelijk van de kaart te vegen. Cynischer kan het inderdaad niet. Waar blijft Europa bij dit alles?