Volgens de socioloog Wolf Lepenies is het gebrek aan politieke oppositie de oorzaak bij uitstek van de belabberde buitenlandse politiek van de VS. Het is niet de democratische partij die de scherpste kritiek uitoefent op dat beleid, maar onderzoeksjournalisten en intellectuelen. Interessante analyse! Voorlopig althans enkel in het Duits.
Mel Gibson, je weet wel de man van Braveheart en van het leven van Jezus, houdt blijkbaar van geweld. In zijn films toch. En hij heeft zich in zijn nieuwe film “Apocalypto” weer eens kunnen uitleven, deze keer met de Maya’s als slachtoffer. Die gewelddadige Maya-cultuur, die blijkbaar aan het wachten was op onze missionarissen (als brave versies van de veroveraars) om eindelijk tot het besef te komen van hun totale perversiteit. Gibson, de bekeerling, de man die met het zwaard in de hand de goede boodschap gaat verkondigen. Hij heeft in Bush een geestesgenoot. Als het nog nodig is, kan je hier lezen welke kloof er heerst tussen de film en de werkelijkheid.
De laatste tijd staat het multiculturalisme onder zware kritiek. Terecht, indien men dat multiculturalisme opvat als een politiek project, waarbij het samenleven van verschillende culturen slechts mogelijk wordt geacht wanneer de vrijheid van meningsuiting wordt beperkt en afgeremd door bepaalde gevoeligheden van de andere culturen. Ironisch genoeg maakt juist die beperking multiculturalisme als beleefde ervaring onmogelijk.
Verschillen in cultuur, aanvoelen en opvattingen moeten niet onder de mom van respect worden onderdrukt, maar eerder openbaar gemaakt en bediscussieerd, want verrijkend voor iedereen. Het soort verkeerd begrepen respect brengt de conservatieve, rechtse partijen ertoe de aanwezigheid van minderheden als een probleem te zien en te bestrijden. En het doet de progressieven grijpen naar een nare vorm van zelfcensuur of naar het aanvaarden van een beperking van de vrijheid van meningsuiting.
Als vrijheid iets betekent, moet George Orwell ooit gezegd hebben, dan is het wel dat je aan iemand iets kan zeggen dat hij niet graag hoort.
Wie heeft er baat bij dat er ‘censuur’ is? Niet de gewone man en vrouw, wel de machthebbers aan alle kanten. Lees het artikel van Kenan Malik!
Hoe gevoelig de kwestie ‘Israël’ en de activiteiten van de pro-israëlische lobby in de VS liggen, kan nogmaals blijken uit volgend artikel. Het gaat o.m. over de problemen die de zoon van wijlen Edward Said heeft ondervonden, omdat zijn vader onverschrokken de Palestijnse zaak steunde. En over de auteur van een boek over archeologie in Israël, waarin wordt betoogd dat de Israëlische regering de archeologie misbruikt om het recht van de joden op het land in Palestina te verdedigen en bepaalde praktijken dienaangaande te rechtvaardigen.
Een kijk op de huidige rampzalige situatie in het Midden-Oosten, op de rol van Bush, op die van de republikeinen en, helaas, ook die van sommige democraten. Volgens de journalist is het conflict tussen Israël en de Palestijnen en de rol van de VS daarin van doorslaggevend belang.
Volgende week worden er in Nederland verkiezingen gehouden. Ook voor iemand die het politieke landschap daar niet kent, zijn de beschouwingen van Willem heel interessant, vooral wegens de gelijkenissen én verschillen met onze politiek. De gelijkenissen zijn frappant, in die zin dat door de globalisering de samenlevingsproblemen in onze landen heel sterk gelijklopend zijn. Alleen de politieke vertaling is nogal verschillend: bij ons heeft de SPA geen concurrent, die hem links dreigt voorbij te steken. Onze socialisten hebben niets te vrezen van de ultralinkse PvdA, die als sectair te boek staat. Bovendien hebben ze een groot deel van hun vroegere kiezers verloren niet aan een andere linkse partij, maar aan het VB. Merkwaardig is wel dat in Nederland volgens Willem althans de christendemocraten, die zoals bij ons de CDenV vooral kiezers trekt op het ‘platteland’ , economisch nastreven wat bij ons het VB nastreeft (als we tenminste voortgaan op de eerder schaarse uitspraken van het VB daarover). Maar dat de SPA en Groen! ook bij ons eerder stedelijke partijen zijn, hebben de verkiezingen in oktober nog maar eens duidelijk gemaakt. En dat de VVD blijkbaar evenzeer als de VLD in de mist aan het verdwijnen is. Wie zei ook weer dat de begrippen links-rechts in ons politieke bestel niet meer van toepassing zijn? Ik denk dat ze dat wel nog zijn, maar dan binnen een proces van totale herschikking, vooral dan bij ons wegens de stoorzender die het VB is.
Een tijdje geleden verwees ik hier naar een artikel over professor Tony Judt, die door het protest van een Joodse organisatie in de VS een geplande lezing niet kon houden. Zie actualiteit, op 12 oktober ll. De kommentaar die Alan Wolfe daarover ten beste geeft, vind ik persoonlijk heel goed en evenwichtig.
Al lang hebben sommige commentatoren het over de mogelijkheid dat de VS Iran zou aanvallen en zou pogen het met militair geweld tot gehoorzaamheid te dwingen aan de door het Westen opgelegde wetten en verboden. Die mogelijkheid bestaat wel degelijk, zegt William S. Lind, de auteur van dit artikel, maar zou kunnen uitdraaien op een ongeziene ramp voor Amerika en zijn leger in Irak. Een nogal verontrustend vooruitzicht, zou ik zeggen, temeer dat Bush en co. blijkbaar niets willen leren uit het verleden. De verkiezingen vandaag in de VS zullen daar volgens de auteur niet veel aan veranderen, ook niet als de democraten de meerderheid gaan vormen in de senaat én in het huis van afgevaardigden. Van Bush en Rumsfeld, Heer, verlos ons, voor het te laat is!
Uit het dagelijkse nieuws verneem je nog altijd genoeg hoe rampzalig het er in Irak aan toegaat. De gevreesde burgeroorlog is er volop bezig, dat hoor je elke dag. Waar dat zal eindigen, dat weet Joost. En misschien krijg jij er eveneens een betere kijk op door de bedenkingen van Billmon.
Als je je zorgen wilt maken over wie nu eigenlijk in de VS aan de macht is, lees dan dit artikel. Hopelijk komt daar op 7 november een eerste verandering in, wanneer de republikeinen hun meerderheid verliezen in het congres. Tenzij natuurlijk God weer tussenkomt…
We leven – gelukkig – in een tijd van vrije meningsuiting en debat. Toch valt het sommigen op dat dit eigenaardige kantjes heeft. Mensen roepen op tot debat, maar maken het door hun onverzoenlijkheid onmogelijk. Over fundamentele kwesties wordt weinig gedebatteerd, des te meer over allerlei onbenullige details. Maar kom, lees het artikel en kijk in eigen boezem…
De laatste jaren verschijnen steeds meer studies over het bewustzijn en over de evolutionaire oorsprong ervan. In het volgend artikel bespreekt de auteur een boek over die kwestie. De auteur ervan, Nicholas Humphrey, stelt, als ik het goed begrepen heb, de hersenen gelijk aan bewustzijn, en maakt daarbij een onderscheid tussen de perceptie (perception) van iets (het zien, horen, voelen of ruiken van iets), wat volgens hem totaal onbewust gebeurt, en de gewaarwording (sensation) (de act van het zien, voelen, horen of ruiken) die een activiteit is van het brein. Dat laatste is zonder meer het bewustzijn. Dat bewustzijn is er oorzaak van dat we van een ‘zelf’ kunnen spreken. Hij stelt dus het verstand (the mind) gelijk aan de hersenen (the brain). De recensent John R. Searle, professor van filosofie aan de universiteit van Berkeley (California), heeft daar zo zijn bedenkingen bij.