Verdedigers van het absolute recht op vrije meningsuiting hebben er weer een kluif bij: de Engelse historicus Tony Judt, professor in Europese geschiedenis aan de universiteit van New York, kreeg twee keer een verbod tot spreken. Judt, nota bene zelf een Jood, is te kritisch tegenover de staat Israël. De Joodse lobby in de VS heeft er dus een stokje voor gestoken.
Brave new World.
Voor één keer een buitengewoon interessant artikel over onze eigen binnenlandse politiek: de kwestie van de taalfaciliteiten in de gemeenten rond Brussel. Op deze verkiezingsdag een doordenkertje, dat kan dienen voor de keuze bij de nationale verkiezingen volgend jaar.
De oorlog in Libanon is voor ons al lang verleden tijd, maar niet voor de vele mensen, die in het Zuiden van Libanon tussen de ruines en de met clusterbommen bezaaide terreinen zitten. Misschien moeten we even in hun schoenen gaan staan en ons oordeel over de ‘terroristen’ van Hesbollah bijstellen.
Een oude Republikeinse rot, Pat Buchanan, ziet het niet meer zitten en vreest voor een Amerikaans Dien Bien Phu in Irak. Je weet wel: de nederlaag van de Fransen in Vietnam in 1954 was het einde van de Franse overheersing in ‘Indochina’ en het verre begin van o.m. de oorlog in Vietnam. Je moet dit artikel maar lezen om te beseffen in welk een hopeloze situatie de buitenlandse politiek van Bush en co. terecht gekomen is…
Het blijft een verontrustend iets: de drie landen, vernoemd in de “axis of evil” van de speech van Bush in 2002 blijven op de voorgrond van de Bush-politiek. Vooral Iran schijnt uitverkoren als de ultieme vijand en symbool voor het kwaad. Twee boeken illustreren dat: het eerste, van Ali M. Ansari, schetst de geschiedenis van misverstanden, verkeerde inschattingen en vergissingen van de VS ten opzichte van Iran, het tweede is voer voor de Bush-aanhangers. Ja, het worden inderdaad nog een goeie twee heel moeilijke jaren voor we definitief van Bush afscheid kunnen nemen. Hopelijk kunnen we dan ook van zijn politieke ambities en blunders afscheid nemen.
Lees de goed gedocumenteerde analyse van professor Juan Cole over de huidige stand van zaken in Irak, Iran en Libanon!
Zoals wel geweten is, wil Bush in het kader van zijn strijd tegen het terrorisme de conventie van Genève over het behandelen van krijgsgevangenen ‘veranderen’. Dat is nodig, zegt hij, om het terrorisme effectiever te kunnen aanpakken. Dat is wel buiten de waard gerekend: de democraten krijgen in hun tegenstand hulp van verschillende republikeinse senatoren. Waarom, kan je lezen in dit artikel. Er is nog hoop in het Amerika onder Bush.
Een kijk van professor Juan Cole op de wereld vijf jaar na de aanslagen: blijkbaar is die niet zoveel veranderd als we vijf jaar geleden dachten dat zou gebeuren, toen we die fameuze dag voor het TV-toestel zaten…
We kijken er niet meer van op: alle dagen tientallen doden in Irak. Het Irak, dat geen massavernietigingswapens had, het Irak dat – zo bevestigde gisteren een rapport van de Amerikaanse senaat – geen banden had met Al-Quaeda. Het Irak, dat op de rand van de burgeroorlog staat (je kan je afvragen wanneer je er dan volop in zit). Professor Juan Cole, voorzitter van het Global Americana Institute, kent Irak beter dan wie ook. Daarom is het al de moeite waarde zijn bijdragen over het Midden-Oosten te lezen. Zo het artikel waarin hij het heeft over het geweld tussen sji’ieten onderling, geweld dat onlangs in volle hevigheid is uitgebroken in Diwaniyah, Kerbala en Basra en met moeite kon worden bedwongen.
In het Midden-Oosten kan Iran bij veel Europeanen rekenen op een zekere steun in zijn weigering om toe te geven aan de druk van de VS en Israël om zijn nucleair onderzoek te staken. De wijze waarop Israël te keer ging in Libanon, en de VS nog altijd in Irak getuigen van een totaal gebrek aan inzicht in de geschiedenis en psychologie van de Arabische volkeren en van Iran. Niet helemaal zonder reden menen sommigen dat daar een derde wereldoorlog wordt voorbereid.
Toch lijkt een andere aanpak van de vele spanningen en tegenstellingen, die in de loop van de recente geschiedenis gegroeid zijn tussen het ‘Westen’ en het Midden-Oosten, niet zo simpel. Hoe reageer je op allerlei vormen van ‘moslimterrorisme’, nu vijf jaar geleden met een dreun op de internationale politieke agenda gezet? Wat doe je met het moslimfundamentalisme, dat blijkbaar in heel de wereld, ook binnen Europa, de kop opsteekt? En hoe ga je om met een staat, die mensen als de Iraanse filosoof Ramin Jahanbegloo, op zo’n achterbakse, achterlijke manier behandelt? Welk alternatief is er, op korte of middellange termijn, voor een militaire, gewelddadige aanpak van dergelijke regimes?
In het licht van het huidige conflict in het Midden-Oosten is de interesse van de historici voor de kruistochten niet helemaal onschuldig. Volgens de bekende historicus Filipe Fernandez-Armesto wordt de belangrijkheid ervan als ‘oervorm’ van de clash tussen de beschavingen overdreven. De kruistochten zijn een uiting van het feit dat de christenen de idee van de jihad van de moslims hadden overgeërfd. Ze getuigen niet enkel van de botsing tussen christenen en moslims, maar ook tussen christenen en joden. En ze spelen zich af tegen de achtergrond van een veel ingrijpender tegenstelling: die tussen de soennieten en de sjiieten. Twee lessen kunnen er uit getrokken worden: moslims, stop uw onderlinge strijd, en westerse machten: blijf uit het Midden-Oosten.
Dat religie, of ze nu joods, christelijk of islamitisch gekleurd is, ook zijn vuile kantjes heeft, blijkt nog maar eens uit een verklaring van orthodoxe joodse rabbis in de VS dat Israël zich maar niet teveel zorgen moet maken om de burgerdoden, die ze in Libanon hebben veroorzaakt. Als reactie op de beschuldigingen van Amesty International en Jan Egeland (van de V.N.) kan dat tellen. Sommigen zijn blijkbaar met hun opvattingen over ‘beschaving’ al terug in de tijd voor de Middeleeuwen…