andrebogaert.be

Als je echt wil weten wat de oorzaak is van de desastreuze politiek van de VS in het Midden-Oosten, dan moet je dit artikel lezen: de invloed van de Israëlische lobby (o.m. het American-Israel Public Affairs Committee : AIPAC) in de Verenigde Staten. Zowel in de Bush-administratie als in allerlei denktanks en universiteiten. Invloed, die onder meer geleid heeft tot de inval in Irak. Volgens de beide auteurs van het artikel is niet de olie, maar de bescherming van Israël het grootste motief ervoor geweest. En je kan dan ook raden welke motieven en lobbygroepen er ook zitten achter de huidige bedreigingen tegen Syrië en vooral tegen Iran.
Hoe de Amerikanen nu over die oorlog in Irak denken, kan je hier lezen.

De zelf verklaarde oorlog van Bush in Irak heeft in Europa, op de eerste plaats in Frankrijk, het reeds decennialang bestaand anti-amerikanisme nieuw leven ingeblazen. Uiteraard niet helemaal onterecht. Je moet al veel moed hebben om nog enigszins begrip op te brengen voor sommige uitingen van de Amerikaanse politiek en het Amerikaanse denken. Wat dit laatste betreft, scheert de discussie over het creationisme en de ‘intelligent design’ wel hoge toppen: wie kan dat nog volgen in een Europa, dat zich gelukkig heeft bevrijd van de voogdij van een ‘middeleeuws’ denken. De discussie tussen Bernard-Henry Lévy, die na een jaar omzwerving in de States een boek schreef over Amerika, en Francis Fukyama is heel interessant, vooral om de neiging tegen te gaan rond die tegenstelling tussen Europa en Amerika teveel zwart-wit te denken.

In de nasleep van de cartoonskwestie en de discussie over de islam in Europa, dit explosief artikel van de heer Wouter van Dieren, voorzitter van IMSA, een internationaal adviesbureau voor duurzaamheid en innovatie, gevestigd in Amsterdam. Het is natuurlijk geschreven op de achtergrond van de Nederlandse discussie over de integratie of liever het gebrek aan integratie van de moslims in Nederland. Dit neemt niet weg dat wij, Belgen, er ook goed aan doen het te lezen: we staan er niet beter voor.
(met dank aan mijn zoon Maarten, die er mij attent op maakte)

Met zijn 220 miljoen inwoners is Indonesië het grootste Islamitische land. En met zijn sociale, economische en politieke problemen potentieel de grootste kweekvijver van zelfmoordenaars voor geschifte fundamentalisten. Yenny Wahid, de dochter van Abdurrahman Wahid, gewezen president van Indonesië, gaat de strijd aan tegen de opvatting die de Islam met geweld verbindt en geeft aan wat er kan en moet gebeuren, wil Indonesië niet in het vaarwater van die fundamentalisten terecht komen.

Nu de rust op het cartoonsfront blijkbaar wat is teruggekeerd is het meer dan nuttig even ons licht op te steken bij artikels , die over de mij dierbare vrijheid van meningsuiting ‘sine ira et studio’ proberen te schrijven. Het artikel van Göran Rosenberg is daar m.i. een goed voorbeeld van. Vooral dan omdat de auteur het kader beklemtoont waarin die vrijheid op de juiste manier kan worden geclaimd en beoefend. Mij heeft het sinds de heisa rond de cartoons tenzeerste gestoord dat vooral extreme groepen in de zaak het voortouw hebben genomen: hier bij ons in België mensen van of dichtbij het Vlaams Belang (al dan niet in het zog van de neoconservatieven in de VS), daar de extremistische imams en groepen, die beweren zich te beroepen op de Islam. En het stoorde mij ook dat elk beroep op redelijkheid en eerbied voor de gevoeligheden van anderen werd gezien als lafheid en “onderwerping”. Misschien heb ik het verkeerd voor en ben ik een verdomd naieve idioot (waar heb ik dat nog gehoord?) wanneer ik van oordeel ben dat zulke meningsverschillen niet door conflict maar door dialoog moeten worden opgelost.

Geen woord wordt zo misbruikt in de huidige internationale context als dat fameuze woord ‘democratie’. Lees het korte voorwoord van Ignacio Ramonet voor de editie van deze maand van ‘Le Monde diplomatique’ en je weet hoe en waarom.

Het affaire van de cartoons heeft blijkbaar aanstekelijk gewerkt of heeft hoedanook de aandacht en de gevoeligheid verscherpt voor het fenomeen van censuur. Overal duiken eisen op voor verbod en censuur. Met of zonder argumenten. Een heel kwalijke zaak, als je het mij vraagt. Je kan niet alleen als het je goed uitkomt een voorstander zijn van de vrijheid van meningsuiting.
Neem nu het geval van de Turkse film “Dal van de wolven”: Edmund Stoiber in Duitsland wil hem uit de Duitse bioscoopzalen weren, zogezegd omdat hij rassenhaat predikt, anti-westers en anti-semitisch is. In feite is deze film volgens Alexandra Stähili niets anders dan een zoveelste James Bond-film, maar dan één waarin de rol van de goeden en slechten omgekeerd is. Het verschil is wellicht dat deze film uitgaat van een echt gebeurd feit. En dat hij aanstuurt op het herstel van een morele waarde: het eergevoel van mensen, die onrecht ondergingen.
Je kan het artikel ook in het Engels lezen.

Vorige maand organiseerde de Vlaamse televisie onder de titel “Slaan de katholieken terug?” een discussie tussen een aantal mensen (en strekkingen) binnen het katholicisme in België: het integristische katholicisme werd vertegenwoordigd door Paul Beliën, man van Alexandra Colen, parlementslid van het Vlaams Belang en beter dan haar man bekend omwille van haar conservatief-katholieke zienswijzen. Maar hij moet voor haar niet onderdoen. Tijdens de uitzending voorspelde hij o.m. dat “binnen tien jaar” de Islam hier heer en meester zou zijn. Waar hij zijn mosterd vandaan heeft gehaald, kan je lezen in het artikel, dat een boek bespreekt van een zekere Bruce Bawer, neoconservatief journalist, homo (iets wat hier niet te pas komt, maar wel een pikant detail is, gezien de grote liefde, die fundamentalisten van allerlei slag koesteren voor hun homofiele medemens) en half Nederlander, half Amerikaan. En in het artikel van een zekere Fred Siegel over Europa, dat één groot Libanon aan het worden is. Hij bespreekt daarin hetzelfde boek van Bawer, en nog een, van ene Claire Berlinski, die er ook alles over weet.
Ik sta er telkens weer over verbaasd welk idee de conservatieven in Amerika over Europa koesteren. Zijn we dan echt in dat ‘oude’ Europa (waar Denemarken gelukkig geen deel meer van uitmaakt) zo’n doetjes, dat we de Islam bijna uitnodigen om hier de macht te komen overnemen? Ben ik dan zo naief, wanneer ik niet vind dat de moslims hier met het idee rondlopen om ons binnen de kortste keren in het keurslijf van de sharia te steken? Ben ik dan zo naief te denken dat het met de aanpassing (of liever: de aanpassingswil) van de moslims hier nog niet zo slecht gesteld is? En dat wij vooral meer en beter moeten doen om het hen toch niet al te moeilijk te maken? Dat wij ons vooral moeten afvragen wat we hen te bieden hebben, en hen dat ook bieden?
Ben ik dan zo slecht ingelicht dat Pim Fortuyn in Nederland niet het slachtoffer is geworden van moslimterrorisme, maar van een ander soort fundamentalisme van Europese bodem?
Het is natuurlijk wel zo dat we de profetie van Huntington van de ‘clash’ van de beschavingen inderdaad zelf kunnen vervullen door de weg op te gaan van deze conservatieve denkers. Het moet gezegd, ze zijn goed bezig in Irak, en in Afghanistan, en wie weet binnenkort ook in Iran.

Uit Venezuela blijven pikante nieuwsberichten komen. Chavez, de baarlijke duivel, zelfs al door Rumsfeld vergeleken met Hitler , blijft een doorn in het oog van de Bush-regering. Een voorbeeld bij uitstek van de lamentabele manier waarop Bush en co. wereldpolitiek bedrijven.

Ik zal wel niet de enige zijn die me in het recente verleden geërgerd heb aan het feit dat elke kritiek op Israël gezien werd als een uiting van antisemitisme. Daarom alleen al beveel ik de lectuur aan van dit artikel over een boek van Finkelstein, dat wijst op de grove partijdigheid van de VS ten opzichte van de Palestijnse kwestie. Ik hoop dat heel wat Europese politici dat boek (of dergelijke boeken) zullen lezen!

Een artikel voor al de computerfreaks, die dromen van computers, die kunnen denken. Ze zullen nog even geduld moeten hebben…

In de verhitte discussie over de reacties van moslims op de cartoons, deze verklaring van een aantal Franse auteurs, die pogen de puntjes op de i te zetten. Als je het mij vraagt, gaan ze op het einde wel even uit de bocht, maar ja, het weze hun vergeven . Voor wie gemakkelijker Engels leest. En een gedreven pleidooi voor een totale vrijheid van meningsuiting, gepubliceerd voor de rel losbarstte, uitgerekend door een moslim.