Gisteren zijn de Olympische winterspelen begonnen. Een drie uur durende show trok de zaak op gang. Niet aan mij besteed, moet ik zeggen: een zielloos spectakel, veel weggegooid geld, en spelen voor landen met veel poen (Noord-Amerika en Europa). Geld en televisie, brood en spelen: het is bijna onverdraaglijk in een wereld waarin meer dan de helft van de mensen op het randje af krepeert van de honger.
De Libanese dichter en schrijver Abbas Beydoun over de diepere oorzaken van de protesten in Libanon en de overige Islamitische landen rond de cartoons. De Islam heeft ongetwijfeld een veel grotere greep op het persoonlijk en politiek leven van zijn aanhangers dan het christendom in het geseculariseerde Europa. Toch lijkt dat protest zeker ook sterk ingegeven door de machtsverhoudingen tussen het Westen en de landen van de Islam van de laatste paar honderd jaar.
Midden in de commotie omtrent de cartoons en met nog in het achterhoofd de rellen in de voorsteden van Parijs een paar maanden terug, is het wel interessant kennis te maken met deze Zwitserse moslim en zijn opvattingen. Het heeft er mij nogmaals van overtuigd dat het nog wel een tijdje zal duren alvorens hij en wij het eens geraken over de kwestie van de “Europese Islam”! In die Tariq Ramadan is een moslim aan het woord, die zich resoluut verzet tegen de gewelddadige interpretatie van de Islam zoals die van Bin Laden en co., maar toch staat voor een behoorlijk conservatieve Islam. Een uitdaging voor de geseculariseerde Europeanen, die we allemaal wel min of meer zijn! Maar liever ingaan op die uitdaging dan, zoals de Amerikanen, hem te demoniseren door hem een visum te weigeren! Je kan het artikel lezen in het Duits of in het Engels
Honderdvijftig jaar geleden stierf de componist Robert Schumann. Dat dit feit niet met dezelfde ijver wordt gevierd als de verjaardag van Mozart, komt wellicht omdat we ons niet zo goed voelen bij een man, die meestal vrij donkere muziek schreef en op het einde van zijn leven krankzinnig werd. Toch is hij volgens schrijver van dit artikel een mijlpaal in de geschiedenis van de klassieke muziek.
Sinds de topstory van Dan Brown is de interesse voor Maria Magdalena in bredere kringen weer groter geworden. Weg van de romaneske fantasieën van Brown, gaan we met dit artikel naar wat we werkelijk weten over die mysterieuze vrouw uit het Nieuwe Testament, die de eer had als eerste getuige te zijn van de ‘verrijzenis’ van Jezus. Interessant overzicht voor wie waarheid en fictie wil proberen uit elkaar te houden!
Spanje ligt niet in het centrum van de wereld, niet voor de grote media en dus ook niet voor ons. Toch is wat daar gebeurt belangrijk: de strijd tussen zeg maar de behoudsgezinden (katholieken, vroegere aanhangers van Franco, het leger…) en de nieuwe democratie. Met de autonomie die de socialistische regering van Zapatero aan Catalonië wil toestaan is die strijd nog maar eens opgeflakkerd. Kommentaar van Ignacio Ramonet.
De Nederlandse schrijver Geert Mak waarschuwt zijn Duitse vrienden voor de ‘hollandse koorts’, voor een totaal verkeerde inschatting in Nederland van de situatie van de ‘allochtonen’ na de moord op van Gogh. Volgens Mak heeft het zelden iets te maken met godsdienst, en veel meer met de enorme kloof tussen de arme, feodale maatschappelijke structuren in hun thuisland en de moderne West-Europese samenleving, een kloof die velen in één generatie moeten weten te overbruggen. Ik denk dat ook de Vlaamse vrienden van Mak deze brief moeten lezen.
Zoals in Bamako (Mali) is nu ook in Caracas, Venezuela een continentale sessie bezig van het Wereld Sociaal Forum. De plaats van het gebeuren is natuurlijk niet neutraal: Chavez is bekend en berucht als de vriend van Castro en uitgesproken tegenstander van Bush. De aanwezigheid van Cindy Sheehan, de moeder van een in Irak gesneuvelde soldaat, en haar artikel zetten de toon. Ik hoop alleen dat het niet bij kreten blijft en dat ze op die fora ook gaan nadenken en werken aan een realistisch alternatief voor deze wereld!
Voor zover ik weet heeft alleen de Franse pers enige aandacht besteed aan de heruitgave van het WSF, deze keer in Mali (Afrika). Vandaag is het de laatste dag.
Een betere illustratie van de impasse waarin Iran met de hervatting van zijn nucleair programma de VS en Europa heeft gebracht kan je niet vinden dan dit artikel. De diplomatieke pogingen hebben gefaald. Geweld gebruiken lijkt uitgesloten: een militair ingrijpen van de VS zou het geweld in de regio alleen maar doen escaleren, en Israël nog eens de klus laten klaren is nog erger. Economische sancties tenslotte (het enige alternatief) zullen wellicht niet werken zolang Rusland en China niet meewerken; en de sancties zouden wel eens als een boomerang op het hoofd van de VS en Europa kunnen terecht komen, met nog maar eens een verhoging van de energiekosten. We zitten met Iran blijkbaar in een straatje zonder einde, gevolg van een verkeerd aangepakte nucleaire strategie. Hoe kan je een land dwingen af te zien van atoomwapens enkel en alleen op grond van het feit dat het een ‘gevaarlijk’ regime is? En dat terwijl zijn ‘vredelievende’ buren Pakistan en Israël al lang tegen alle internationale afspraken in over atoomwapens beschikken? Waar is de tijd, dat we in betogingen liepen met de slogan: alle kernwapens de wereld uit, en binnenskamers door de realpolitici werden uitgelachen?
Een ander artikel draagt de uitdagende titel “De huidige president van Iran, Ahmadinejad, is een door God gezonden geschenk voor de VS”. Hij zegt openlijk wat vroeger verborgen werd gehouden en dwingt zo de VS en Europa tot maatregelen. Ja, maar welke maatregelen?
De nieuwste ster aan het Europese firmament, Angela Merkel, was laatst bij Bush. Ze had zich voorgenomen wel heel stoere taal te gebruiken tegenover haar gastheer over Guantanamo: die gevangenis moet dicht! Resultaat: als we de pers mogen geloven is niet Bush, maar Angela zelf bezweken voor de charmes van de andere. En Guantanamo: dat blijft uiteraard wat het is. Nu komt Putin de eer toe Angela te ontvangen. Ook weer hier stoere taal in verband met Tsjetjenië. Zullen we nogmaals op onze honger blijven zitten? Wellicht wel, want wat voor een rare vogel is die Putin wel? Zal hij er ook in slagen Angela voor zich te winnen? Dat is niet onmogelijk. Je kan de typering van de Russische schrijver Erofeev ook in het Engels lezen.
Dit artikel is ‘gefundenes Fressen’ voor de boerenbond: een diatribe tegen de boeren (of moet ik zeggen: de agrobusiness?), die het in Europa voor het zeggen hebben, en ons, dwz de grote meerderheid, in de tang houden. Zodat we inderdaad blijven gedogen dat het overgrote deel van de Europese koek naar de boeren gaat. Graag had ik van mensen die het kunnen weten een reactie gehad op deze uitval van een zoöloog en ecoloog uit de technische universiteit van München.