andrebogaert.be

Een van de fenomenen waar de mensen zich in Antwerpen (en wellicht ook elders) het meest aan ergeren, zijn de hondendrollen die te pas en te onpas worden achtergelaten door slordige eigenaars van de lieve beestjes. Moeten we het houden van honden daarom verbieden? Of nog meer hondenrassen op de lijst van verboden beesten zetten, omdat nu en dan een kind lelijk door een hond wordt toegetakeld? Of buren aanklagen, die hun hond opsluiten en hem dagenlang laten janken, terwijl zij op hun werk zijn of een dagje uit? Het zijn vragen, die in het dierenparadijs, dat Groot-Brittanië is, door een zekere Trevor Jackson, zelf een Brit, worden gesteld. Ik stel voor de man door een aantal honden te laten verscheuren.

Een interessante vergelijking tussen Amerikanen en Europeanen (vooral Fransen) over werk en vrije tijd.

Een interview met de schrijver Salman Rushdie naar aanleiding van een nieuw boek, dat begin volgend jaar verschijnt. Volgens hem moet de Islam dringend ‘verlicht’ worden. En hij verwijst naar de moslimfilosoof uit de twaalfde eeuw Averroes, naar wie hij is genoemd. Deze Averroes (met zijn eigenlijke naam Ibn Rush’d) was ervan overtuigd dat de koran mensenwerk was en dus mocht en moest worden ‘geinterpreteerd’. Dat zouden volgens Rushdie in onze tijd de moslims van de diaspora (= die niet in de moslimlanden verblijven) moeten doen.

Een Duitse stem over een aspect van de rellen in Frankrijk: de complete afwezigheid van vrouwen bij de relschoppers. Iets om inderdaad ongerust over te worden…

Het lijkt er op dat de politiek van de Bush-administratie ten overstaan van de Arabische wereld aan het veranderen is. Het oorspronkelijke doel, democratie bevorderen, lijkt te moeten wijken voor een realistische aanpak, die de belangen van Amerika in deze regio voorop stelt. Schrijver van dit artikel betoogt dat beide doelstellingen zouden moeten nagestreefd worden: ook al lijkt de democratie in die landen nog ver weg, enkele stappen zijn al gezet. De vraag kan natuurlijk gesteld worden in hoever het discours over democratie moet verhullen welke de echte motieven van de politiek van Bush zijn. Maar daarover heeft de auteur het niet.

Heel veel mensen hebben een Poolse kuisvrouw of zien hier of daar Poolse arbeiders aan het werk. In Antwerpen bv. is de Poolse aanwezigheid meer en meer zichtbaar. Maar van Polen zelf weten we niet veel: een door en door katholiek en agrarisch land, ja, met een van de vorige paus gekregen missie: Europa weer te winnen voor het geloof (liefst het katholieke). En de verkiezingen van een week geleden, die een nieuwe rechts-conservatieve president in het zadel brachten. Dat het niet onbelangrijk is iets meer te weten over dit meest bevolkte land uit Oost-Europa, dat nu lid is van de EU, blijkt uit dit artikel.

Globalisten, antiglobalisten en andersglobalisten: zelfs de wijn en wijnmakers krijgen er sinds enkele tijd mee te maken. Strijd tussen de traditionele wijnmakers uit Duitsland of Frankrijk en de ‘nieuwlichters’ uit o.m. California, die door hun nieuwe technieken de oude wijntradities om zeep aan het helpen zijn. Ach, où sont les neiges d’antan?

Een kommentaar op de rellen in de Parijse voorsteden, dat er niet om liegt. De Zwitserse auteur Alex Capus, die zelf in Parijs woont, over de oorzaken van dat voortdurende geweld.

Op 9 september verwees ik naar een artikel, dat vragen stelde bij het voornemen van de overheid om de zwaar geteisterde stad New Orleans weer op te bouwen. En op 21 september naar een artikel, dat de roep om een sterkere overheid als oplossing voor dergelijke rampen niet zo direct goed vond. In dit artikel heeft een zekere Nicole Gelinas het over de echte problemen van de verwoeste stad: niet direct de armoede of de orkaan, maar het geweld en de corrupte politiediensten.
De Amerikanen spelen graag politieagent in de rest van de wereld, maar kunnen in eigen huis geen orde houden. Dat zal wel niet het gevolg zijn van armoede, maar van verkeerd gebruik van de middelen.
De laatste decennia vertonen, ook in Amerika zelf dank zij de politiek van de republikeinen, een groeiende kloof tussen de rijke bovenlaag en de grote massa mensen. En zoals traditioneel al het geval was in al onze samenlevingen (cfr. Orhan Pamuk, de Turks-Duitse schrijver, die de onder-ontwikkeling in Turkije wijt aan het feit dat de bovenlaag zich nooit heeft bekommerd om de massa armen in het land), zo wordt ook in de VS het misprijzen van de happy few voor wie het niet haalt of uit de boot valt steeds maar groter en onbeschaamder. Ondanks zijn rethoriek over de strijd tegen de armoede, is Bush een perfecte woordvoerder van deze rijkeluisclub. En hun ‘herboren’ christen-zijn is slechts een schaamlapje.

Het persoonlijke relaas van de verscheurdheid van een ‘moderne’ Turkse vrouw. Ze moet volgens de woorden van Barroso (commissievoorzitter van de EU) Turkije aanvaardbaar maken in de ogen van de Europeanen, willen de gesprekken voor toetreding succes hebben. Maar de culturele revolutie, die volgens diezelfde Europeanen in Turkije moet plaats vinden voor het bij Europa kan aansluiten , past op Turkije als een tang op een varken. Wat verstaan we dan wel onder verschil in cultuur en multiculturaliteit?

Jaren geleden kwam ik in een bank in het centrum van Antwerpen een jonge man tegen, die blijkbaar moeilijkheden had met het uit de muur halen van geld. Ik hielp hem en kwam zo met hem in gesprek. Tot mijn grote verbazing kwam hij uit Nepal en verbleef hij sinds korte tijd in Antwerpen. Ondanks het feit dat ik hem mijn adres gaf, hem ik hem nooit terug gezien. Maar mijn interesse voor Nepal en diens ‘prille democratie’ (waar de Belgische staat, dat weet Magda Aelvoet nog wel heel goed, machinegeweren aan leverde) is sindsdien steeds verbonden geweest met die jonge geheimzinnige man uit de bank. Daarom ook deze verwijzing naar het artikel van Somini Sengupta, een Indiër in de VS, die reeds in zijn jeugd blijkbaar van dichtbij kennis maakte met dat vreemde segment van de wereldbevolking, dat zich Maoist noemt, en dat indertijd in Cambodja al op vreselijke manier te keer ging. Je zou denken dat de Maoisten sinds de val van de muur hun beste tijd hebben gehad, maar in Nepal floreren ze nog steeds vooral dank zij het feit dat een verwerpelijke vorm van absolute monarchie daar ook nog steeds aan de macht is.

Een interessant interview met de schrijver Günter Grass over de Duitse politiek en zijn rol daarin. De politieke beslommeringen van de grootste natie van de EU kan ons immers niet onberoerd laten. Als het regent in Berlijn, begint het nu ook al te druppelen in Brussel!