Wat is er mis met die massabijeenkomsten van jongeren, die de paus toejuichen bij elk woord, dat hij tot hen richt? Peter Fuchs, socioloog en naar eigen zeggen gelovig katholiek, voelt zich niet goed bij een kerk, die de absoluutheid van het geloof lijkt te vereenzelvigen met de absoluutheid van het gevoel. Een kerk, die het geloof “sentimentaliseert”.
Een pleidooi van Jutta Limbach, voorzitter van het Goethe-instituut, voor multiculturalisme. Daarvoor moet vooral in de grondwet de verplichting opgenomen worden tot bescherming van de minderheden. Merkwaardig pleidooi, in een tijd dat overal geroepen wordt om de bescherming van de meerderheid tegen het terrorisme. Je kan dit pleidooi ook in het Duits lezen.
Voor mensen, die met het vraagstuk van ontwikkeling, o.m. bestrijding van de armoede, bezig zijn, lijkt dit artikel een interessante bijdrage tot het debat.
Onder de titel: “Het verraad van de klerken” een interessant artikel over de Franse schrijver Michel Foucault en zijn journalistiek werk in Iran ten tijde van de revolutie onder Khomeini. Het is blijkbaar voor veel mensen niet makkelijk een ondogmatisch en onpolemisch iemand als Foucault te begrijpen.
Eergisteren ‘vierden’ we de zestigste verjaardag van de bom op Hiroshima, morgen is die op Nagasaki aan de beurt. Enkele interessante reflexies van iemand die na de bom is geboren maar erdoor geintrigeerd geraakte.
In deze voor Israël en Palestina nog steeds barre tijden, nu tegen de ontruiming van Gaza door de extremistische Joodse kolonisten zwaar wordt geprotesteerd en betoogd, doet het deugd de strijd mee te maken van een enkeling, de joodse musicus Daniel Barenboim, tegen het conflict in het Midden Oosten. Dat het niet altijd van een leien dakje loopt zelfs door muziek de tegenstellingen te overwinnen, bewijst het relaas van Antwerps stadsdichter Ramsey Nasr, die de repetities van het joods-arabisch orkest van Barenboim in Sevilla mocht bijwonen.
Het artikel van Olivier Roy, onderzoeker aan het Centre Nationale de la recherche scientifique van Parijs, gaat over de aard en oorsprong van diegenen die de aanslagen in Londen hebben begaan. Die aanslagen zijn volgens hem geen uitingen van de “clash of civilisations” maar van een bepaald soort fundamentalisme van “wedergeboren” jonge Europese moslims van de tweede en derde generatie. Een analyse, die me deed denken aan het artikel van Zafer Senocak, waar ik op 27 juli j.l. naar verwees. Het artikel is via het Duits uit het Frans vertaald.
Terecht vraagt zich de kultuurwetenschapper Thomas Macho af waar de angst voor en het protest tegen de atoomwapens is gebleven. Er liggen toch nog zowat 20000 atoomwapens te wachten op het ultieme moment. Voor al wie zoals ikzelf sterk betrokken was bij het protest tegen de installatie van raketten in ons land een goeie vraag. Een antwoord blijkt er niet te zijn.
De democratisering van Duitsland na wereldoorlog II werd met militair geweld opgelegd. Sommigen zien dat als voorbeeld voor de gewenste democratisering van Irak. De Duitse historicus Heinrich August Winkler toont aan dat men uit de geschiedenis ook verkeerde lessen kan trekken.
Hebben de aanslagen van Londen en Charm-el-Cheikh iets te maken met de oorlog in Irak? De meeste Engelsen denken van wel, Blair blijft volhouden van niet. En als het nu toch eens er iets mee te maken had, vraagt Ignacio Ramonet van Le Monde Diplomatique zich af.
Volgens de Duitse schrijver (van Turkse afkomst) Zafer Senocak moet de reactie op het moslimterrorisme niet zijn een dialoog tussen de godsdiensten, wel een dialoog tussen de moslims zelf. Over de mentale schizofrenie waarin ze vandaag de dag leven en waarmee ze in het reine moeten komen. De tekst is ook in het Engels vertaald.
Volgens dit artikel speelt de buitenlandse politiek van Bush en zijn neoconservatieve bende volkomen in het voordeel van één van de aartsvijanden van de VS, nl. Iran. Merkwaardig. Wordt het niet de hoogste tijd dat de Europese Unie in een gezamenlijke buitenlandse politiek een eigen rol gaat spelen? En met een beetje meer inzicht en diplomatische kwaliteiten.