andrebogaert.be

Veel politici, vooral dan van links, hebben de neiging om de nee-stemmen in Frankrijk en Nederland toe te schrijven aan een massa mensen (van uiterst links tot uiterst rechts, om in de traditionele terminologie te blijven) die niet weten wat goed voor hen is, wiens stemgedrag irrationeel en incoherent is. Ze zijn uiterst wantrouwig tegenover het “populisme” van een bepaald soort politiek, die met behulp van referenda de politiek dichter bij de ‘mensen’ wil brengen. Frank Furedi, professor in sociologie aan de universiteit van Kent (UK), waarschuwt voor de minachting, die deze politici blijkbaar koesteren voor de ‘gewone mensen’. Hun nee-stem niet au sérieux nemen, zou wel eens kunnen getuigen van een fundamenteel anti-democratische houding en een kapitale vergissing kunnen zijn.

Edward Luttwak, verbonden aan het Center for Strategic and International Studies in Washington, beweert wat bij ons prof. Rik Coolsaet steeds weer herhaalt: Al-Quaeda bestaat niet meer. De recente aanslagen in Londen hebben dat nog maar eens aangetoond. Dat maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op.

Welke lessen moeten de Fransen trekken uit de aanslagen in Londen? Het ligt niet zo voor de hand. Tenminste niet, als je Pascal Bruckner moet geloven. Hij trekt van leer tegen ‘links’ dat steeds weer de aanslagen verklaart als reacties op fouten, die het Westen heeft bedreven tegenover de Islam. Terwijl het volgens hem daar weinig mee te maken heeft. Die aanslagen gaan uit van mensen, die vanuit een fanatiek geloof in een bepaald soort Islam, de openheid en pluraliteit van de Westerse maatschappijen verfoeien. Er zal wel veel van waar zijn, vrees ik, ook al zullen historische fouten ook wel een rol spelen. Over Pascal Bruckner, nog dit.

Naar het schijnt is Robert Kagan samen met Francis Fukuyama en Samuel Huntington de man, naar wie je moet luisteren als het gaat over de politiek van de VS in de tijd na de koude oorlog. Dat doen we dan maar, met uiteraard de nodige afstandelijkheid. Want het gaat hier inderdaad om een ‘havik’, wiens ideeën over de suprematie van de VS bij sommigen onder ons tenminste niet erg in de smaak zullen vallen.

Morgen, op 11 juli, is het tien jaar geleden dat de massamoord van Srebrenica plaats had. In Nederland zullen ze dit wel geweten hebben. Maar in Servië dringt het maar heel langzaam door dat hun regering tot zulke onnoemelijke moordpartijen in staat was. Een video van een executie in Srebrenica is daar als een bom ingeslagen. Wie nog altijd denkt dat alleen de Duitsers onder Hitler tot zulke gruwelijkheden in staat waren, wordt hierbij uitgenodigd zijn mening even bij te stellen.

De kans is zeer groot dat het conservatieve blok in Duitsland met de najaarsverkiezingen een absolute meerderheid behaalt. Vraag is natuurlijk: wat gaan ze ermee doen? Geen idee, zegt de auteur. Maar de geschiedenis van de conservatieven in Duitsland laat niet veel goeds voorspellen. En de kandidate voor het kanseliersschap, Angela Merkel, laat niet in haar kaarten kijken (als ze er al heeft). Afwachten dus maar… De Engelse versie van het artikel vind je hier.

De media kijken de laatste jaren wel opvallend de andere kant op: het Midden-Oosten en Irak zijn niet weg te branden uit het nieuws. Dat wil niet zeggen dat er in Latijns Amerika niets gebeurt, integendeel. Daarom wil ik uw aandacht vestigen op een artikel van Marc Van Glabbeek, vrt-journalist in de recentste editie van Uitpers.

Uit een van de meest gezaghebbende kranten in de VS dit stukje, dat grote vraagtekens stelt bij de laatste speech van Bush over Irak.

Een lang maar heel interessant artikel over de rol, die Amerika zichzelf heeft toegedicht, om hun democratie over de hele wereld te verspreiden. Dit ondanks de flagrante contradicties van hun buitenlandse en interne politiek en politieke caste. Wie een beter begrip wil krijgen voor wat nu in het Amerika van Bush aan het gebeuren is, is dit verplichte lectuur!

Honderd jaar geleden is Sartre geboren, vijfentwintig jaar geleden stierf hij. De man, die samen met zijn geliefde, Simone de Beauvoir, zoveel invloed had uitgeoefend op zijn tijdgenoten, scheen na zijn dood heel vlug vergeten. De laatste jaren echter is er een hernieuwde belangstelling voor hem, zelfs in de door hem zo gehate Verenigde Staten. Hoe dit komt, lees je in dit artikel.

De verkiezingen in Iran hebben de internationale gemeenschap – vooral de VS en de EU – geschokt. Het lijkt een beetje terug naar af. En de nieuw verkozene, wiens naam ik met de beste wil van de wereld maar niet in mijn kop krijg, heeft al gezegd dat Iran zijn eigen conservatieve koers zal verdervaren, het maken van een kernwapen inbegrepen. Dit artikel gaat daar over: wij, dwz het Westen, zal moeten leren leven met een Iran dat over kernwapens beschikt. Merkwaardig genoeg wordt in dit artikel nergens gewag gemaakt van het feit dat in de streek de staat Israël over kernwapens beschikt en dat dit de reden kan zijn voor de hardnekkigheid van de Iraniërs. Of heeft dat daar niets mee te maken?

Op 17 december eerstkomend beslist Europa wanneer het begint met de gesprekken over het lidmaatschap van Turkije. Het belang daarvan kan niet worden onderschat. Het ‘neen’ van Frankrijk en Nederland werd voor een stuk ook toegeschreven aan de schrik van veel ‘christelijke’ Europeanen voor het ‘islamitische’ Turkije. De vraag is natuurlijk in hoever dat waar is. In ieder geval heeft Barroso al gezegd dat, als er gesprekken komen, deze een ‘open einde’ zullen hebben. Met andere woorden, het kan uitdraaien op een weigering. Volgens de auteur van dit artikel uit Eurozine zou dit min of meer een ramp zijn voor Turkije, want steun aan de verkeerde partijen daar. Maar inderdaad, het kan zijn dat voor bepaalde landen in Europa de religie, en niet de mensenrechten, een beslissende factor is voor de cohesie van Europa. De conservatieve krachten in Europa, uiteraard volop gesteund door het Vatikaan, zullen hemel en hel verzetten om Turkije buiten te houden. Het hoeft niet gezegd dat dit helemaal ingaat tegen de ontwikkeling van de moderne ideeën van vrijheid en democratie.