Nee, het is niet uit sadisme maar uit eerlijke bezorgdheid om het lot van de wereld, dat helaas in de handen ligt (of lag???) van een bende schaamteloze profiteurs, dat ik jullie verwijs naar het artikel van Ann Jones, een hulpverlener die van 2002 tot 2006 in Afghanistan verbleef.
Lang geleden was ik nog betrokken bij initiatieven van de Verenigde Naties en de Europese Unie in verband met verkiezingen in Midden-Amerika. Dergelijk werk leek me toen en nu nog heel zinvol, omdat het meer dan nodig was, en omdat ik het gevoel had dat de meeste mensen, die er bij betrokken waren, hun werk ernstig en met veel verantwoordelijkheidszin uitoefenden. Dus op zich heb ik er absoluut niets tegen.
Iets anders is het wanneer blijkt dat dergelijk werk – opbouw na oorlog of natuurramp – in de handen komt van privé-firma’s die er groot geld uit slaan. Als we Ann Jones moeten geloven, is dat voor de Amerikaanse hulp, het fameuze USAID, volop het geval. En is het een echte schande, de zoveelste van het tijdperk Bush. Nog een erfenis, waar Obama zijn tanden kan op stuk bijten…
In het zog van vorig artikel kan je ook lezen wat Tom Engelhardt te zeggen heeft over de mogelijkheden en onmogelijkheden van de Amerikaanse politiek t.o.v Afghanistan en Pakistan. Het voorspelt allemaal niet veel goeds. Yes, we can, zei Obama en met hem zijn miljoenen aanhangers. Ze moeten het echter nog tonen dat het kan. En dat zal heel wat moeilijker zijn.
