andrebogaert.be

Barack Obama heeft wel heel vlug veel politiek denkende mensen ontnuchterd door Rahm Emanuel te kiezen tot stafhoofd van het Witte Huis, één van de belangrijkste functies na de president zelf. Uiteraard voer voor die mensen, die vinden (terecht, volgens mij) dat er met de keuze van de nieuwe president niet veel zal veranderen aan de rampzalige buitenlandse politiek van de VS o.m. ten opzichte van het Midden-Oosten.
Je kan natuurlijk opwerpen dat om een grote kruiser of een jumbojet van richting te doen veranderen, je heel veel kilometers nodig hebt: een wereldmacht zoals de VS, met zijn meer dan zevenhonderd buitenlandse basissen, verspreid over de hele wereld, verandert niet enkel en alleen omdat er een andere man aan het hoofd van dat gevaarte komt, hoe charismatisch en intelligent hij ook is. Er is wat meer nodig: misschien zal de economische crisis daar voor zorgen, of de vlug verslechterende toestand van het klimaat. In elk geval: lees even wat Philip J Cunningham erover schrijft, dat brengt je indien nodig terug met de voeten op de aarde.

In dit artikel uit de weblog “antiwar.com” vind je nog wat informatie over het politieke verleden van de nieuwe stafchef Rahm Emanuel. Niet erg geruststellend.

En als dat niet volstaat, lees dan wat Robert Dreyfuss te vertellen heeft over de neocons, die de posten van de toekomstige regering aan het bevolken zijn. Velen van hen hebben banden met allerlei instituten, zoals het WINEP (Washington Institute for Near East Policy), het BPC (Bipartisan Policy Center) en UANI (United Against Nuclear Iran), die samen met het bekende AIPAC aansturen op een door Israël gewenste en gesteunde agressieve politiek tov Iran.

Onze minister van oorlog, Decrem, wou de beste leerling zijn van de klas, en heeft er niet beter op gevonden dan een honderdtal van “onze jongens” te sturen naar de streek rond Kandahar, om er met vier F-16’s bij te dragen tot de strijd tegen de Taliban. Sinds hun vertrek en hun eerste opdrachten daar is in de media niet veel meer over te horen over hun wedervaren. Decrem zelf wordt regelmatig opgevoerd als de eigenzinnige en zelfopgefokte minister, die exact dezelfde fouten maakt als die welke hij zijn voorganger verweet, een figuur die men liever op missie ziet in alle streken van de wereld dan in Brussel.
Maar ondertussen zijn wij wel dank zij hem meer dan ooit betrokken in een oorlog, die volgens de Amerikaanse journalist Nir Rosen een verloren oorlog is. Enkel praten met de Taliban biedt volgens hem een oplossing.
Herhaaldelijk beweert Nir Rosen dat de Taliban nationalisten zijn, enkel geïnteresseerd in hun vaderland Afghanistan, en niet de internationale terroristen type Al Qaeda. De huidige Talibanleiders zouden bovendien gematigder dan hun voorgangers, die jaren aan de macht waren. Dat valt natuurlijk nog af te wachten. De grenzen tussen gewoon moordzuchtig banditisme en heilige oorlog zijn blijkbaar heel dun.

Wie op een boeiende manier verder kennis wil maken met Afghanistan kan ik het boek aanraden van Khaled Hosseini: “De Vliegeraar”. Het is fictie, akkoord, maar tegen een historische achtergrond, die niet veel hoop biedt voor dat verscheurde land, dat Afghanistan (geworden) is.

Kijk ook even naar dit bericht van IPS. Het lijkt wel of het ministerie van Defensie in de VS Nir Rosen heeft ingehuurd.

Verder ook nog een artikel van de journalist Anand Gopal over die mogelijke nieuwe strategie, waar de Amerikanen over “piekeren” (mull, in het Engels)

Lees ook nog Tariq Ali over de situatie in Afghanistan en het voornemen van Obama om meer troepen te zenden naar dat godvergeten land.

De laatste jaren is Irak niet uit het nieuws geweest en daarom denken we soms dat we dat land ‘kennen’. Niets is minder waar, toch niet voor mij. Als ik in dit artikel verneem dat voor de laatste wereldoorlog één derde van Bagdad joods was, dan besef ik pas hoe weinig ik van de geschiedenis van dat land ken. En ik zal wel niet de enige zijn. Ik denk niet dat voor vijf jaar veel Amerikanen ook maar wisten waar Irak lag. En nog minder wisten over het kruidvat dat dit land en deze regio in de tweede helft van vorige eeuw geworden is. Ze hebben er helaas de lont in gestoken, en het is nu maar wachten tot de boel ontploft.

Nog een kleine maand en we kennen de volgende president van de Verenigde Staten. De meeste Europeanen hopen grondig dat Obama het haalt. Maar het is, ondanks het feit dat de polls uitzicht geven op een overwinning voor Obama, nog altijd een beetje buiten de Amerikaanse waard gerekend. Chalmers Johnston wijst op twee elementen, die roet in het eten kunnen gooien, het al dan niet latente racisme van veel blanke Amerikanen en de traditionele regionale voorkeuren van het kiezerspubliek.
De vraag blijft natuurlijk of Obama, als hij het haalt, in staat zal zijn de trends, die in de Amerikaanse politiek sinds de koude oorlog zitten ingebakken, tegen te gaan en om te keren. En zo te zorgen voor een terugkeer van de VS naar een verstandiger, diplomatischer buitenlands beleid. Chalmers heeft daar zo zijn twijfels bij. Terecht, denk ik.

Een interessant interview met een man, die we allemaal kennen van op de televisie: Rudi Vranckx. Ik bewonder vooral de eigenzinnigheid waarmee deze moedige man overal waar oorlog en chaos heerst zijn eigen reportages maakt. En die het Midden-Oosten beter lijkt te kennen dan wie ook.

Je mag niets kennen van economie, je verliezen in getallen en cijfers, balen van het ‘nieuws’ op nationaal vlak: wat dezer dagen in de USA gebeurt, is ongetwijfeld geschiedenis. Als er binnen een eeuw gesproken wordt over het begin van deze eeuw, zal wellicht in één adem de aanval op de Twintowers en de financiële ineenstorting van de USA in de jaren daarna worden vernoemd. Zie het artikel van Philip J. Cunningham, dat ongemeen scherp is voor de Reagans en Bushs van de Amerikaanse politiek. Het komt uiteraard van iemand die in deze verkiezingstijd de bui ziet hangen: de mogelijke overwinning van McCain op Obama, de nachtmerrie van vele Amerikanen en nog meer Europeanen. Het worden nog spannende weken.
Tussen haakjes: a billion = een miljard (duizend keer een miljoen), a trillion = een biljoen of een millioen keer een miljoen. Het gaat daarbij om dollars, de dollar is vandaag 0,69 euro waard.

Uitgerekend op de dag dat de Olympische Spelen in Beijing begonnen (en een groot aantal koppels hun ja-woord gaven…), een historische dag dus (8-8-08), valt Georgië Zuid-Ossetië aan, “als reactie op de bedreigingen van Rusland”. Was dat ook de dag waarop de nieuwe koude oorlog officieel in gang werd gezet? Het lijkt er wel een beetje op, gezien de voorgeschiedenis van het conflict, de reactie van de Russen en de reactie van Bush.
Lees even de commentaar van ‘Le Monde diplomatique’, en je beseft welk gevaarlijk spel daar in de Kaukasus wordt gespeeld. Voor wat meer achtergrondinformatie over Georgië kan je terecht bij Freddy De Pauw, vroeger buitenlandredacteur van “De Standaard” op de website van Uitpers.

Veertien dagen op vakantie! Tot in juli!

Nogmaals aandacht voor een bijdrage over de relatie tussen de VS en Latijns Amerika op de website van Tom Engelhardt van The Nation Institute. De auteur Greg Grandin vraagt zich af of de leer van Monroe (uit de negentiende eeuw), die inhoudt dat Noord-Amerika het recht heeft tussen te komen in de politiek van de rest van Amerika, wel zo op sterven na dood is als een recent rapport van The council on Foreign Relations beweert. En dan volgt een analyse die alle mensen die geïnteresseerd zijn in het lot van Latijns Amerika een beetje de stuipen op het lijf zal jagen. Vooral de houding van de mogelijke nieuwe president Barack Obama in die kwestie verrast en doet veel vragen rijzen: wat hij tegenover de uitgeweken Cubanen zei over de politiek van de VS t.o.v. Cuba en Latijns Amerika was niet bepaald geruststellend.
Een paar dagen geleden heeft diezelfde Obama voor de AIPAC, de belangrijkste Joodse lobbygroep, ook een paar controversiële uitspraken gedaan. En ik begin me echt af te vragen waarin de “verandering” zal bestaan, als Obama president wordt. Tenzij natuurlijk Obama deze uitspraken doet om de verkiezingen te kunnen winnen, en die daarna voorgoed vergeet.
In beide gevallen, de politiek in het Midden-Oosten en in Latijns-Amerika, stond hij namelijk tegenover machtige lobbygroepen in de VS, die dank zij de politiek van Reagan en Bush een overmatige invloed hebben verkregen in de politiek van zijn land. Denkt hij misschien die op deze manier te kunnen neutraliseren? Laat ons hopen van wel…

Lang geleden verklaarde een toen bekende recensente van films dat je ook veel slechte films moet zien, om te weten wat een goeie film is. Ik neem aan dat hetzelfde geldt voor boeken over geschiedenis.
Daarom is het wel interessant even deze recensie te lezen van een geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Die recensie is een scherpe aanklacht tegen de wijze waarop vandaag de dag veel mensen omgaan met geschiedenis en informatie. In de blogosfeer en in wikipedia met name wordt geschiedenis dikwijls herleid tot een opeenstapeling van weetjes en feiten, zonder zich om de context en de betekenis of oorsprong ervan te bekommeren: “De lezer moet dat maar zelf uitmaken”.
Dat is een zonder meer een caricatuur van geschiedenis. Illustratie daarvan: de Da Vinci Code, van Dan Brown. Akkoord, dit is een roman, geen geschiedenisboek. Maar Brown zelf, en met hem veel lezers, lijkt toch te suggereren dat de feiten, die in het boek voorkomen, ergens met echte geschiedenis te maken hebben…
De recensente, die hier fulmineert tegen het boek over de tweede wereldoorlog, ‘Human Smoke’ van een zekere Nicholson Baker, had evengoed kunnen verwijzen naar de boeken van von Däniken, een man die enkele decennia geleden in verschillende boeken zijn ontmoeting met buitenaardse wezens beschreef.

Naar het schijnt is London de stad met de grootste ethische verscheidenheid in zijn bevolking, meer nog dan New York. Dat dit niet enkel een rijkdom kan zijn en wellicht ook is maar ook voor grote problemen zorgt, lijkt nogal evident. De bekende Britse arts Theodore Dalrymple, zelf een kind van immigranten, noemt er nogal wat op: je vindt zijn artikel hier.
Ik betwijfel of hij de thesis van de aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams (die ik al vroeger ter sprake bracht) wel juist interpreteert: hij schijnt te suggereren dat volgens de aartsbisschop het moet kunnen dat bv. bij een eremoord de dader kan genieten van verzachtende omstandigheden, omdat in zijn cultuur zo’n moord in bepaalde omstandigheden toelaatbaar zou zijn. Dat heeft de aartsbisschop zeker niet bedoeld.
Maar afgezien daarvan vind ik zijn beschouwingen over het verschil van aanpak tussen Frankrijk en Groot-Brittannië wel interessant, ook voor ons hier. De discussie over nationalisme, over integratie en over multiculturalisme woedt hier ook, met fanatieke en minder fanatieke voor- en tegenstanders. En we kunnen wel wat leren van de Fransen en de Engelsen…

Even een kijkje achter de schermen van het grote nieuws: waar komt die fameuze Bin Laden vandaan, en wat heeft 9/11 voor zijn familie betekend? Het heeft hen blijkbaar geen windeieren gelegd.