andrebogaert.be

Nee, het is niet uit sadisme maar uit eerlijke bezorgdheid om het lot van de wereld, dat helaas in de handen ligt (of lag???) van een bende schaamteloze profiteurs, dat ik jullie verwijs naar het artikel van Ann Jones, een hulpverlener die van 2002 tot 2006 in Afghanistan verbleef.
Lang geleden was ik nog betrokken bij initiatieven van de Verenigde Naties en de Europese Unie in verband met verkiezingen in Midden-Amerika. Dergelijk werk leek me toen en nu nog heel zinvol, omdat het meer dan nodig was, en omdat ik het gevoel had dat de meeste mensen, die er bij betrokken waren, hun werk ernstig en met veel verantwoordelijkheidszin uitoefenden. Dus op zich heb ik er absoluut niets tegen.
Iets anders is het wanneer blijkt dat dergelijk werk – opbouw na oorlog of natuurramp – in de handen komt van privé-firma’s die er groot geld uit slaan. Als we Ann Jones moeten geloven, is dat voor de Amerikaanse hulp, het fameuze USAID, volop het geval. En is het een echte schande, de zoveelste van het tijdperk Bush. Nog een erfenis, waar Obama zijn tanden kan op stuk bijten…

In het zog van vorig artikel kan je ook lezen wat Tom Engelhardt te zeggen heeft over de mogelijkheden en onmogelijkheden van de Amerikaanse politiek t.o.v Afghanistan en Pakistan. Het voorspelt allemaal niet veel goeds. Yes, we can, zei Obama en met hem zijn miljoenen aanhangers. Ze moeten het echter nog tonen dat het kan. En dat zal heel wat moeilijker zijn.

Goede lectuur om de week te beginnen!

Er is een kans dat de oorlog in Gaza al voorbij is wanneer Obama in het Witte Huis zijn intrek neemt. Maar zelfs dan nog kan Obama Bush wel dankbaar zijn voor zijn laatste vergiftigde geschenk: een rampzalige oorlog die de VS en Israël nog een pak meer vijanden zal bezorgen. En als de enige uitleg van Bush op de gebeurtenissen sinds 9/11 was, dat die moslims “onze waarden haten”, dan blijkt eens te meer dat hij er niets van heeft begrepen. Zoals trouwens de meeste Amerikanen.
Sinds zestig jaar is de buitenlandse politiek van de VS meer en meer in de handen gekomen van enkele figuren met hoge privé-belangen en is de grote meerderheid van de Amerikaanse burgers niet alleen niet op de hoogte maar ook totaal niet geïnteresseerd in de buitenlandse politiek van hun eigen land. Dat is de grote uitdaging die Obama op dat punt te wachten staat. Lees maar wat Lawrence Davidson, prof van geschiedenis aan een universiteit van de VS daarover te zeggen heeft.

Het is dan toch zover: sinds gisterenavond zijn de Israëli’s met grondtroepen Gaza binnen getrokken. En we horen het steeds weer: de schuld ligt bij Hamas (al heeft de Israëlische propaganda een beetje pech: het was de aartsleugenaar Bush die dat de wereld luid kond maakte).
Als je wil weten wat er daar in Gaza aan de hand is, lees dan de blog van Dries van Agt, hierboven. Lees ook de artikelen van Anja Meulenbelt, die het heeft over die propaganda van Israël en de leugens die maar al te bereidwillig door onze pers (de Amerikaanse én Europese) worden overgenomen. Anja Meulenbelt heeft alleen ongelijk wanneer ze stelt dat Israël de handen wil proper houden door enkel vanuit de lucht mensen te doden. Ze gaan nu inderdaad een heel eind verder. Het kan voor de mensen in Gaza, voor de Palestijnen en voor iedereen die gerechtigheid nastreeft in deze gewelddadige wereld, een troost zijn (een magere, ik geef het toe) dat Israël uiteindelijk aan het kortste eind zal trekken.
Avaaz is ondertussen bijna aan zijn beoogde 250.000 handtekeningen, om te eisen dat het bloedvergieten wordt gestopt. Misschien hebben ze jouw handtekening nog niet…!

Mag ik jullie bij wijze van nieuwjaarsgroet de lectuur aanbevelen van een stuk van Ludo Abicht over de situatie in Palestina? Deze analyse gaat in tegen het banale nieuws dat ons desbetreffende dagelijks wordt voorgeschoteld, nl. dat de schuld uitsluitend bij Hamas ligt en dat die dus maar moeten boeten. Het probleem van Israël en Palestina is iets ingewikkelder dan dat.

Vandaag, de laatste dag van het jaar 2008, past het even na te denken over wat ik het mysterie van de tijd zou noemen. Niet de tijd, die we nauwkeurig hebben leren meten, maar de tijdklok, die tikt in elk levend wezen. Is het inderdaad werkelijk zo dat we de strijd met die tijd voortdurend verliezen, zoals de twee schrijvers van een boek over de tijd, nl. Russell G. Foster en Leon Kreitzman beweren? Dat maw niet wij de tijd controleren, maar de tijd ons?
We hebben inderdaad een leven opgebouwd waarin niet ons innerlijk tijdsbesef lijkt te bepalen wanneer we iets doen, maar de klok van ons moderne leven. Jaren geleden vertelde me een vriendin, die haar zuster in New York ging bezoeken, dat daar de supermarkten 24 uur op 24 uur open zijn, en dat je daar om vier ’s nachts kunt gaan winkelen en moet aanschuiven voor de kassa, omdat zo veel meer mensen blijkbaar in hun dagelijkse leven geen rekening meer houden met dag of nacht… En de meeste van ons hebben al wel eens ervaren wat het effect is van een lange vlucht: de jetlag, die er meestal op volgt. Maar schijnbaar beschikken we over allerlei middelen om mogelijk te maken dat we dat natuurlijke, innerlijke tijdsbesef over het hoofd zien en bestrijden.
Maar, zeggen de auteurs van het boek, de innerlijke klok blijft niettemin heel belangrijk in het leven van de mens. Wat de wetenschappers daarover te zeggen hebben, kan je lezen in dit artikel, geschreven naar aanleiding van dat boek. Het is geen gemakkelijke lectuur, maar ja: het nieuwe jaar is op komst, en meteen ook de noodzaak om wat dieper op heel wat dingen in te gaan.
Ik wens al mijn lezers toe dat dit nieuwe jaar daartoe de gelegenheid geeft!

De poging van Israël om Hamas uit te schakelen, politiek en militair, is aan zijn vierde dag toe. Het spreekt vanzelf dat eens te meer de meningen daarover verdeeld zijn. De vrienden van Israël geven natuurlijk Hamas de schuld: zij zijn het beschieten van Zuid-Israël herbegonnen en waren verwittigd. De critici wijzen op de disproportionaliteit van de reactie: blijkbaar is één Israëli vierhonderd Palestijnen waard…
Het is maw heel moeilijk een onafhankelijke stem te vinden, die nog kan objectieve duiding kan geven bij dit drama. Misschien kan het artikel van Gershon Shafir, die drie redenen opsomt waarom Israël nu met deze oorlog een kapitale vergissing begaat, in die richting gaan.
Vergeet hoe dan ook niet de petitie te tekenen van Avaaz, die de beide partijen oproept het oorlogsgeweld te staken!

De opwarming van de aarde en de verzuring van de bodem zijn wel de grootste problemen waar we voor staan in deze eenentwintigste eeuw. En de grote boosdoener blijkt het CO2 te zijn, een koolzuur dat ontstaat bij de verbranding van fossiele brandstoffen. Dat koolzuur zorgt voor een verzuring, die samen met de opwarming binnen enkele tientallen jaren de wereld in grote problemen kan brengen. Daarom moet die uitstoot van CO2 worden beperkt en CO2 uit de atmosfeer worden verwijderd.
Tot nog toe heb ik altijd horen zeggen dat dit moet door besparing van energie (zoals de Low Impact Man Steven Vromman ons dezer dagen voordoet): dus minder brandstof verbruiken, door minder te stoken, minder met de auto te rijden enz enz.
Maar wie schetst mijn verbazing als ik nu het artikel lees van professor Olaf Schuilink: blijkbaar is een mogelijke oplossing niet zo ingewikkeld, duur en afhankelijk van een grote massa mensen, die met of tegen hun zin moeten worden overhaald om te ‘sparen’. Niet dat dit sparen, dit versoberen op zich geen waarde zou hebben, integendeel, maar dan wel vanuit andere motieven: solidariteit, menselijkheid, gezondheid enz.

Ga je met de Kerst of met Nieuwjaar even naar Londen, vergeet dan niet het British Museum binnen te lopen waar tot 15 maart een tentoonstelling loopt over de bekende kleitabletten, die men bij duizenden heeft gevonden in wat nu Irak en Iran is. Titel: Babylon, mythe en realiteit. De meeste tabletten dateren vanuit de tijd van Nebuchadnezzar II (605-562 BC). Daarnaast is ook het schilderij van de toren van Babel van onze Breughel te zien.

Vandaag nog maar eens in de krant gelezen dat Israël de grensovergangen naar de Gazastrook opnieuw heeft afgesloten. Dit als antwoord op de raketaanvallen vanuit Gaza.
Geen nieuws meer, toch niet voor de Europese Unie, die haar relatie met Israël wil versterken. Wat daar allemaal achter zit, kan Alain Gresh van Le Monde diplomatique ons misschien wat verduidelijken. In alle geval, te oordelen naar de reactie daarop van een aantal lezers, zijn we nog niet aan het einde van het verhaal…

Obama staat voor een bijna onmogelijke taak: vrede terugbrengen in het Midden-Oosten, te beginnen bij Palestina. Maar zoals pr. Juan Cole terecht opmerkt in zijn commentaar op de rede van de nobelprijswinnaar voor de vrede Martti Ahtisaari : in Palestina hebben Israeli’s en Palestijnen op dit moment belang bij het voortduren van het conflict. Het zal heel veel politiek werk vragen en nog meer geduld om die situatie te ontmijnen. Laat ons hopen dat Obama er tenminste mee begint, maw ook op het vlak van de buitenlandse politiek breekt met zijn voorganger.
Voor wat de relatie met Pakistan betreft, staat Obama voor een mogelijks nog zwaardere taak: zie nogmaals Cole.

Op het eigenste ogenblik waarop onze minister van buitenlandse zaken Karel De Gucht een tweede poging onderneemt om EU-landen warm te maken voor een beperkte missie van Europese soldaten in dat geteisterde deel van Congo, deze analyse over de toestand daar. Guy Poppe is (of was?) journalist bij de VRT en heeft zich al jaren gespecialiseerd in de berichtgeving over onze vroegere kolonie.
Kan iemand mij zeggen hoe het komt dat Europa troepen stuurt en blijft sturen naar Afghanistan waar de bevolking al lang duidelijk heeft gemaakt dat ze daar niet welkom zijn, maar onbehoorlijk lang aarzelt om ‘tijdelijk’ troepen te sturen naar Oost-Congo, waar de bevolking op hen wacht.
Het heeft voor zover ik weet niets te maken met grondstoffen, integendeel. In Afghanistan is er buiten drugs niet veel te vinden, in Congo daarentegen steekt de grond vol begeerde grondstoffen om onze welvaart (en onze GSM’s) op dreef te houden. Misschien heeft het direct wel meer te maken met een soort ideologie: de oorlog tegen het ‘terrorisme’, waarin de VS de drijvende kracht zijn en de EU het schoothondje… en waarin het kind van de rekening zijn de democratie en het welzijn van de gewone mensen.