andrebogaert.be

De nieuwe president in spe, Barack Obama, heeft beloofd dat hij de Amerikaanse troepen uit Irak gaat wegtrekken maar de aanwezigheid in Afghanistan gaat opvoeren. Zoals het presidentschap van Bush voor altijd met de onzalige oorlog in Irak zal verbonden blijven, zo vrees ik dat de oorlog in Afghanistan als een onheilspellende schaduw over de nieuwe president zal hangen.
Inderdaad, niets nieuws onder de zon: als je leest wat Gopal schrijft over de Taliban, dan moet het duidelijk zijn dat we nog wat zullen meemaken. De erfenis van Bush weegt veel zwaarder dan gedacht, en ondertussen staan een paar andere problemen op de agenda (de economische crisis, het klimaat, de ontwikkelingen in Afrika, India, China) die dringend om een oplossing vragen. We gaan boeiende maar tegelijk bange jaren tegemoet.

Obama zal wellicht al zijn beloften niet kunnen waarmaken, maar één ding moet je hem nageven: hij heeft de mensen in Amerika en ver daarbuiten weer een beetje hoop gegeven op een mogelijke betere wereld. En dat is een heel kostbaar geschenk, vandaag de dag.
Op enkele van zijn beloften zal hij echter wel afgerekend worden: o.m. op zijn voornemen Guatanamo te sluiten. Dit is hij noch min noch meer aan zichzelf en aan diegenen die hem hebben verkozen verplicht.
Iets anders is de politiek van Amerika in het Midden-Oosten: weg uit Irak, ja dat zal wel, gezien de catastrofale wending, die die oorlog daar heeft genomen. Maar meer troepen in Afghanistan, dat is een heikel punt: lees maar even de bijdragen die ik enkele tijd geleden onder de noemer: Oorlog in Afghanistan heb bijeengezet. Ook voor ons, die dank zij onze minister van oorlog meer en meer betrokken geraken bij dat conflict, zijn de politieke opties van de nieuwe president meer dan doorslaggevend. Het is geen ver-van-mijn-bedshow, helaas, maar een pijnpunt waar ik op dit moment weinig discussie over zie voeren in ons politiek establishment. Misschien zullen daar sommige politici later veel spijt over hebben…

Het is al zover gekomen dat het protest van iemand als Dries van Agt (zie de banner hierboven) tegen de onrechtvaardige behandeling van de Palestijnen in hun eigen land verbleekt bij al wat er in het Midden-Oosten mis gaat, mede dank zij de Amerikaanse politiek.
Toch is die situatie in Palestina misschien wel de kern van het probleem. Israël gaat blijkbaar onverstoord verder met het verstikken van de Palestijnen die in tegenstelling tot hun landgenoten die naar Jordanië en Libanon zijn gevlucht in hun eigen land zijn gebleven. De onvolprezen Juan Cole klaagt het nog maar eens aan, als een roepende in de media-woestijn van de VS.

Barack Obama heeft wel heel vlug veel politiek denkende mensen ontnuchterd door Rahm Emanuel te kiezen tot stafhoofd van het Witte Huis, één van de belangrijkste functies na de president zelf. Uiteraard voer voor die mensen, die vinden (terecht, volgens mij) dat er met de keuze van de nieuwe president niet veel zal veranderen aan de rampzalige buitenlandse politiek van de VS o.m. ten opzichte van het Midden-Oosten.
Je kan natuurlijk opwerpen dat om een grote kruiser of een jumbojet van richting te doen veranderen, je heel veel kilometers nodig hebt: een wereldmacht zoals de VS, met zijn meer dan zevenhonderd buitenlandse basissen, verspreid over de hele wereld, verandert niet enkel en alleen omdat er een andere man aan het hoofd van dat gevaarte komt, hoe charismatisch en intelligent hij ook is. Er is wat meer nodig: misschien zal de economische crisis daar voor zorgen, of de vlug verslechterende toestand van het klimaat. In elk geval: lees even wat Philip J Cunningham erover schrijft, dat brengt je indien nodig terug met de voeten op de aarde.

In dit artikel uit de weblog “antiwar.com” vind je nog wat informatie over het politieke verleden van de nieuwe stafchef Rahm Emanuel. Niet erg geruststellend.

En als dat niet volstaat, lees dan wat Robert Dreyfuss te vertellen heeft over de neocons, die de posten van de toekomstige regering aan het bevolken zijn. Velen van hen hebben banden met allerlei instituten, zoals het WINEP (Washington Institute for Near East Policy), het BPC (Bipartisan Policy Center) en UANI (United Against Nuclear Iran), die samen met het bekende AIPAC aansturen op een door Israël gewenste en gesteunde agressieve politiek tov Iran.

Onlangs stelde één van mijn lezers de vraag:

Onze minister van oorlog, Decrem, wou de beste leerling zijn van de klas, en heeft er niet beter op gevonden dan een honderdtal van “onze jongens” te sturen naar de streek rond Kandahar, om er met vier F-16’s bij te dragen tot de strijd tegen de Taliban. Sinds hun vertrek en hun eerste opdrachten daar is in de media niet veel meer over te horen over hun wedervaren. Decrem zelf wordt regelmatig opgevoerd als de eigenzinnige en zelfopgefokte minister, die exact dezelfde fouten maakt als die welke hij zijn voorganger verweet, een figuur die men liever op missie ziet in alle streken van de wereld dan in Brussel.
Maar ondertussen zijn wij wel dank zij hem meer dan ooit betrokken in een oorlog, die volgens de Amerikaanse journalist Nir Rosen een verloren oorlog is. Enkel praten met de Taliban biedt volgens hem een oplossing.
Herhaaldelijk beweert Nir Rosen dat de Taliban nationalisten zijn, enkel geïnteresseerd in hun vaderland Afghanistan, en niet de internationale terroristen type Al Qaeda. De huidige Talibanleiders zouden bovendien gematigder dan hun voorgangers, die jaren aan de macht waren. Dat valt natuurlijk nog af te wachten. De grenzen tussen gewoon moordzuchtig banditisme en heilige oorlog zijn blijkbaar heel dun.

Wie op een boeiende manier verder kennis wil maken met Afghanistan kan ik het boek aanraden van Khaled Hosseini: “De Vliegeraar”. Het is fictie, akkoord, maar tegen een historische achtergrond, die niet veel hoop biedt voor dat verscheurde land, dat Afghanistan (geworden) is.

Kijk ook even naar dit bericht van IPS. Het lijkt wel of het ministerie van Defensie in de VS Nir Rosen heeft ingehuurd.

Verder ook nog een artikel van de journalist Anand Gopal over die mogelijke nieuwe strategie, waar de Amerikanen over “piekeren” (mull, in het Engels)

Lees ook nog Tariq Ali over de situatie in Afghanistan en het voornemen van Obama om meer troepen te zenden naar dat godvergeten land.

De laatste jaren is Irak niet uit het nieuws geweest en daarom denken we soms dat we dat land ‘kennen’. Niets is minder waar, toch niet voor mij. Als ik in dit artikel verneem dat voor de laatste wereldoorlog één derde van Bagdad joods was, dan besef ik pas hoe weinig ik van de geschiedenis van dat land ken. En ik zal wel niet de enige zijn. Ik denk niet dat voor vijf jaar veel Amerikanen ook maar wisten waar Irak lag. En nog minder wisten over het kruidvat dat dit land en deze regio in de tweede helft van vorige eeuw geworden is. Ze hebben er helaas de lont in gestoken, en het is nu maar wachten tot de boel ontploft.

Nog een kleine maand en we kennen de volgende president van de Verenigde Staten. De meeste Europeanen hopen grondig dat Obama het haalt. Maar het is, ondanks het feit dat de polls uitzicht geven op een overwinning voor Obama, nog altijd een beetje buiten de Amerikaanse waard gerekend. Chalmers Johnston wijst op twee elementen, die roet in het eten kunnen gooien, het al dan niet latente racisme van veel blanke Amerikanen en de traditionele regionale voorkeuren van het kiezerspubliek.
De vraag blijft natuurlijk of Obama, als hij het haalt, in staat zal zijn de trends, die in de Amerikaanse politiek sinds de koude oorlog zitten ingebakken, tegen te gaan en om te keren. En zo te zorgen voor een terugkeer van de VS naar een verstandiger, diplomatischer buitenlands beleid. Chalmers heeft daar zo zijn twijfels bij. Terecht, denk ik.

Een interessant interview met een man, die we allemaal kennen van op de televisie: Rudi Vranckx. Ik bewonder vooral de eigenzinnigheid waarmee deze moedige man overal waar oorlog en chaos heerst zijn eigen reportages maakt. En die het Midden-Oosten beter lijkt te kennen dan wie ook.

Je mag niets kennen van economie, je verliezen in getallen en cijfers, balen van het ‘nieuws’ op nationaal vlak: wat dezer dagen in de USA gebeurt, is ongetwijfeld geschiedenis. Als er binnen een eeuw gesproken wordt over het begin van deze eeuw, zal wellicht in één adem de aanval op de Twintowers en de financiële ineenstorting van de USA in de jaren daarna worden vernoemd. Zie het artikel van Philip J. Cunningham, dat ongemeen scherp is voor de Reagans en Bushs van de Amerikaanse politiek. Het komt uiteraard van iemand die in deze verkiezingstijd de bui ziet hangen: de mogelijke overwinning van McCain op Obama, de nachtmerrie van vele Amerikanen en nog meer Europeanen. Het worden nog spannende weken.
Tussen haakjes: a billion = een miljard (duizend keer een miljoen), a trillion = een biljoen of een millioen keer een miljoen. Het gaat daarbij om dollars, de dollar is vandaag 0,69 euro waard.

Dank zij onze minister van oorlog De Crem is België meer dan ooit betrokken in wat in Afghanistan gebeurt. En dat is niets minder dan criminaliteit onder het mom van vredestichting of liever strijd tegen het terrorisme. Dat blijkt nog maar eens uit het relaas van Tom Engelhardt over een recente raid van het Amerikaanse leger op een dorp dat zogezegd vol zat met Talibanstrijders.
De luchthartigheid waarmee de Amerikanen en hun bondgenoten (wij zijn er bij betrokken, vergeet dat niet) omspringen met burgerdoden (de zgn. ‘collateral damage’) is mensonwaardig en in strijd met alle mogelijke mensenrechten. Welke onbegrijpelijke hypocrisie doet ons (terecht) protesteren tegen blinde terroristische aanslagen en (ten onrechte) zwijgen over dergelijke praktijken van onze eigen legers en hun politieke bazen?

Uitgerekend op de dag dat de Olympische Spelen in Beijing begonnen (en een groot aantal koppels hun ja-woord gaven…), een historische dag dus (8-8-08), valt Georgië Zuid-Ossetië aan, “als reactie op de bedreigingen van Rusland”. Was dat ook de dag waarop de nieuwe koude oorlog officieel in gang werd gezet? Het lijkt er wel een beetje op, gezien de voorgeschiedenis van het conflict, de reactie van de Russen en de reactie van Bush.
Lees even de commentaar van ‘Le Monde diplomatique’, en je beseft welk gevaarlijk spel daar in de Kaukasus wordt gespeeld. Voor wat meer achtergrondinformatie over Georgië kan je terecht bij Freddy De Pauw, vroeger buitenlandredacteur van “De Standaard” op de website van Uitpers.