De Libanese dichter en schrijver Abbas Beydoun over de diepere oorzaken van de protesten in Libanon en de overige Islamitische landen rond de cartoons. De Islam heeft ongetwijfeld een veel grotere greep op het persoonlijk en politiek leven van zijn aanhangers dan het christendom in het geseculariseerde Europa. Toch lijkt dat protest zeker ook sterk ingegeven door de machtsverhoudingen tussen het Westen en de landen van de Islam van de laatste paar honderd jaar.
Midden in de commotie omtrent de cartoons en met nog in het achterhoofd de rellen in de voorsteden van Parijs een paar maanden terug, is het wel interessant kennis te maken met deze Zwitserse moslim en zijn opvattingen. Het heeft er mij nogmaals van overtuigd dat het nog wel een tijdje zal duren alvorens hij en wij het eens geraken over de kwestie van de “Europese Islam”! In die Tariq Ramadan is een moslim aan het woord, die zich resoluut verzet tegen de gewelddadige interpretatie van de Islam zoals die van Bin Laden en co., maar toch staat voor een behoorlijk conservatieve Islam. Een uitdaging voor de geseculariseerde Europeanen, die we allemaal wel min of meer zijn! Maar liever ingaan op die uitdaging dan, zoals de Amerikanen, hem te demoniseren door hem een visum te weigeren! Je kan het artikel lezen in het Duits of in het Engels
Na Griekenland komt ook Klein-Azië en Noord-Afrika in Romeinse handen, via oorlog of via verdragen. In 133 v.C. maakt bv. koning Attalus III van Pergamum (Klein-Azië) bij testament zijn rijk over aan de Romeinen. Op het einde van die tweede eeuw vechten de Romeinen ook nog tegen Iugurtha, koning van Numidië (Noord-Afrika).
Uit die tijd dateert ook de eerste botsing van de Romeinen met Germaanse stammen. Uit het Noorden zakken de Kimbren en Teutonen af naar Gallië en brengen daar, aan de overkant van de Alpen, waar de Romeinen al sinds de vorige eeuw een provincia hadden (het latere
Honderdvijftig jaar geleden stierf de componist Robert Schumann. Dat dit feit niet met dezelfde ijver wordt gevierd als de verjaardag van Mozart, komt wellicht omdat we ons niet zo goed voelen bij een man, die meestal vrij donkere muziek schreef en op het einde van zijn leven krankzinnig werd. Toch is hij volgens schrijver van dit artikel een mijlpaal in de geschiedenis van de klassieke muziek.
2. buitenlandse politiek
De interne evolutie op sociaal, cultureel, economisch en politiek vlak is in Rome uiteraard sterk bepaald door de gevoerde buitenlandse politiek: de veroveringen en de uitbreiding van de Romeinse staat tot een wereldrijk.
Etappes:
Eerst worden vanuit de
Sinds de topstory van Dan Brown is de interesse voor Maria Magdalena in bredere kringen weer groter geworden. Weg van de romaneske fantasieën van Brown, gaan we met dit artikel naar wat we werkelijk weten over die mysterieuze vrouw uit het Nieuwe Testament, die de eer had als eerste getuige te zijn van de ‘verrijzenis’ van Jezus. Interessant overzicht voor wie waarheid en fictie wil proberen uit elkaar te houden!
1.Interne organisatie
De macht in de Romeinse republiek werd gedeeld door de senaat (300 leden), de volksvergaderingen (comitia genoemd) en de magistraten of ambtsdragers (de consuls, pretoren, censoren, quaestoren enz.)
Gedurende de eerste 200 jaar van de republiek (van 500 tot 300 v.C.) heeft een standenstrijd gewoed tussen de patriciërs (de oude adel, de leidende families), die alle macht naar zich hadden getrokken, en de plebejers (het plebs, of gewone volk). Die strijd werd slechts beslecht op het moment dat alle openbare ambten ook voor plebejers toegankelijk waren geworden.
Een eerste mijlpaal in die lange strijd is de Wet der twaalf Tafelen geweest, een wet die rond 450 v.C. werd opgesteld en waarin het gewoonterecht schriftelijk werd vastgelegd, zo dat het recht niet meer van de willekeur van de patriciërs afhing. Die wet is het begin geweest van de codificatie van het Romeins Recht, dat tot vandaag de dag onze rechtspraak beïnvloedt.
Na 300 v.C. ontstaat in Rome een ambtsadel (optimates of nobiles genoemd= de besten, de edelen), bestaande uit mensen van patricische en plebeïsche oude geslachten. Deze optimates zullen in de volgende eeuwen het aan de stok krijgen met de
Kan een wetenschapper, iemand die gelooft in de evolutie zoals Darwin ze heeft geschetst, nog gelovig zijn? Het is in de VS een hooglopende discussie, met voor- en tegenstanders. Dit artikel van Shankar Vedantam geeft daarvan een goed beeld. We hebben hier in Europa minder last van die zogenaamde ‘creationisten’ of voorstanders van Intelligent Design, maar het probleem zelf kan ons niet onverschillig laten. Is ‘geloof’ inderdaad niet te verzoenen met een wetenschappelijke overtuiging rond de oorsprong van de mens? Over welk ‘geloof’ gaat het dan? Heeft ‘geloof’ misschien toch niets te maken met die opvattingen, die er eeuwenlang aan gebonden waren: het bestaan van een God, de schepping door diezelfde God, morele opvattingen, het kwaad…?
De stichting en ontwikkeling van Rome. Van dorp naar wereldstad.
753 v.C.: Stichting van de Rome, door een fusie van Latijnen en Sabijnen. De legende van Romulus en Remus is bekend. De stad wordt door een koning geregeerd. Zeven namen zijn overgeleverd, waarvan de laatste drie Etruskische namen zijn. Een herinnering aan de Etruskische overheersing van Rome in de zesde eeuw voor C.
510 v.C.: de laatste koning wordt verjaagd, einde van de Etruskische overheersing, begin van de republiek (res publica). Twee
Vóórgeschiedenis:
1000 v.C.: begin van de ijzertijd in Italië. Allerlei stammen bezetten het schiereiland, als gevolg van de volksverhuizingen die in die tijd overal plaats vonden.
900 v.C.: de Etrusken vestigen zich in de streek tussen de Tiber en de Arno (het huidige Toscane). Het blijft tot nog toe een raadsel waar die Etrusken vandaan komen. Al in de oudheid namen sommigen aan dat ze uit Klein Azië, met name uit Lydië, afkomstig waren. Op deze opvatting steunt het verhaal van Vergilius over Aeneas, de held uit Troje, die de stamvader van de Romeinen zou zijn.
Anderen beweerden dat ze een oorspronkelijk Italisch volk zijn, erfgenamen van de
Na het jaar van Sartre, dat van de filosoof Lévinas. In deze boekbespreking situeert de auteur Lévinas in de rij van de na-oorlogse filosofen in Frankrijk (vooral dan Sartre) en Duitsland (Heidegger). Tegenover het ‘Sein zum Tode’ van Heidegger, die de verleiding van het nazisme niet kon weerstaan, de ethische dimensie van de Jood Lévinas, die slachtoffer was van het nazisme. Tegenover het “l’enfer, c’est les autres” van de marxist Sartre, het ethisch denken over “l’autre” van de humanist Lévinas. Interessant als aanloop voor de lectuur van Emmanuel Lévinas zelf (die geboren was in 1906 en in 1995 stierf).
In deze sectie hebben we het over het eerste echte