andrebogaert.be

Het persoonlijke relaas van de verscheurdheid van een ‘moderne’ Turkse vrouw. Ze moet volgens de woorden van Barroso (commissievoorzitter van de EU) Turkije aanvaardbaar maken in de ogen van de Europeanen, willen de gesprekken voor toetreding succes hebben. Maar de culturele revolutie, die volgens diezelfde Europeanen in Turkije moet plaats vinden voor het bij Europa kan aansluiten , past op Turkije als een tang op een varken. Wat verstaan we dan wel onder verschil in cultuur en multiculturaliteit?

Zelfs de grootste wetenschapper van de vorige eeuw kon vergissingen maken. Dat is het kenmerk van de echte wetenschap: dat ze kan erkennen dat ze zich vergist en daaruit verder kan leren. Het artikel lijkt te zijn bedoeld voor die mensen, die alleen maar genoegen nemen met de absolute zekerheid van één of ander geloof (zonder bewijzen) en de wetenschap in de prullemand gooien, omdat ze niet de zekerheid geeft die ze nodig hebben. Maar die mensen zullen dit artikel wel niet lezen: het is echt voor mensen die al een beetje thuis zijn in de fysica.

Jaren geleden kwam ik in een bank in het centrum van Antwerpen een jonge man tegen, die blijkbaar moeilijkheden had met het uit de muur halen van geld. Ik hielp hem en kwam zo met hem in gesprek. Tot mijn grote verbazing kwam hij uit Nepal en verbleef hij sinds korte tijd in Antwerpen. Ondanks het feit dat ik hem mijn adres gaf, hem ik hem nooit terug gezien. Maar mijn interesse voor Nepal en diens ‘prille democratie’ (waar de Belgische staat, dat weet Magda Aelvoet nog wel heel goed, machinegeweren aan leverde) is sindsdien steeds verbonden geweest met die jonge geheimzinnige man uit de bank. Daarom ook deze verwijzing naar het artikel van Somini Sengupta, een Indiër in de VS, die reeds in zijn jeugd blijkbaar van dichtbij kennis maakte met dat vreemde segment van de wereldbevolking, dat zich Maoist noemt, en dat indertijd in Cambodja al op vreselijke manier te keer ging. Je zou denken dat de Maoisten sinds de val van de muur hun beste tijd hebben gehad, maar in Nepal floreren ze nog steeds vooral dank zij het feit dat een verwerpelijke vorm van absolute monarchie daar ook nog steeds aan de macht is.

Een interessant interview met de schrijver Günter Grass over de Duitse politiek en zijn rol daarin. De politieke beslommeringen van de grootste natie van de EU kan ons immers niet onberoerd laten. Als het regent in Berlijn, begint het nu ook al te druppelen in Brussel!

De verjaardag van de moord op Theo van Gogh heeft ook anderen dan Nederlanders geïnspireerd om er hun lessen uit te trekken. En niet de eerste de beste: Francis Fukuyama, voor wie het einde van de geschiedenis blijkbaar toch nog niet is aangebroken, wijdt er een interessant artikel aan, dat ongetwijfeld kan leiden tot ernstige discussies. Hebben wij hier in Europa de inwijkelingen uit de Islamitische landen iets anders te bieden dan een beetje materiële welvaart?

Sinds mensenheugnis bestaat bij vele mensen en beschavingen het vermoeden dat er meer is in het universum dan dat wat we kunnen zien. Plato met zijn allegorie van de grot is er maar één voorbeeld van. De huidige wetenschap, die doordringt tot in de wereld van het allerkleinste (het sub-atomaire), doet dan ook terecht de hedendaagse mensen dromen. Het is daarom wel interessant van een wetenschapper te vernemen wat we daar moeten van denken.

Een zeer interessante bespreking van een boek over Opus Dei. Interessant, omdat de auteur van de bespreking blijkbaar heel goed beseft wat voor soort organisatie Opus Dei is: een club van mensen, die ervan overtuigd zijn dat hun visie op geloof en op de kerk de enig juiste is. En dat het dus verloren moeite is met hen in discussie te treden, laat staan hen enige raad te geven.

Deze twee landen komen geregeld in het nieuws als de toekomstige grootmachten. En dan natuurlijk als concurrent van de huidige.. De schrijver van dit artikel , de economist Pranab Bardhan, zet hier eventjes de puntjes op de i. Hij is professor aan de universiteit van Berkeley, California, maar wellicht, althans naar zijn naam te oordelen, afkomstig uit India. Hij betoogt dat beide landen nog decennia zullen nodig hebben om – economisch althans – op de hoogte te komen van de economische reuzen van vandaag. Voorlopig zijn ze nog de leveranciers van het grootste deel van de armsten van deze wereld.

De laatste tijd is vooral in Amerika, maar ook in Nederland en zelfs bij ons hier, de tegenstelling tusssen wetenschap en religie scherp in de aandacht gekomen. Een tegenstelling, die volgens de enen onoverbrugbaar lijkt, voor anderen niet echt bestaat. Wat Einstein daarover reeds in de jaren veertig heeft gepubliceerd is daarom wel heel interessant. En verhelderend vooral voor de ‘fundamentalistische’ gelovigen onder ons, die door de wetenschap blijkbaar in de gordijnen worden gejaagd. Voor mijn part mogen ze daar blijven hangen…

Het is niet mijn specialiteit, maar ik kan het toch niet laten te verwijzen naar dit artikel over Buckypaper, een materie gemaakt van vezels die de ‘dikte’ hebben van 1/50.000 van een haar. Buckypaper is tien keer lichter dan staal maar 250 keer sterker dan diamant! Geen wonder dat ook de militairen er interesse voor hebben.

Een lezenswaardige bespreking, door Joseph E. Stiglitz, van een boek van Benjamin Friedman over economische groei. Friedman is een overtuigd voorstander van economische groei, maar oefent wel kritiek uit op de wijze waarop die groei in de VS wordt doorgevoerd. Volgens Stiglitz gaat hij echter nog niet ver genoeg in zijn kritiek. De economische groei in de VS is de laatste jaren ten koste gegaan van het milieu, hij heeft de kloof tussen rijk en arm daar niet verminderd maar integendeel vergroot, en hij staat niet echt garant voor een sterkere democratie en een duurzame ontwikkeling. Met de orkaan Wilma (de zoveelste) in het vooruitzicht, biedt Stiglitz hier enkele remedies op langere termijn voor een echte, gezonde economische groei. We kunnen er hier in Europa ook iets van leren.

Dit is zo één van die artikels, die we liever niet lezen: de problemen van een toekomst met steden van meer dan 30 miljoen inwoners, vooral dan gesitueerd in het Zuiden, in de komende twintig, dertig jaar. Landvlucht en verstedelijking gaan samen met armoede. We kunnen er samen iets aan doen (we zullen wel moeten), maar we verschuilen ons zo vlug achter het argument dat het de politici zijn, die het moeten doen en dat wij als individu daar machteloos tegenover staan. En achter het argument, dat het problemen zijn voor onze kinderen en kleinkinderen…