Het ligt zo voor de hand: het Midden-Oosten moet vrij blijven van kernwapens, dat zeggen ook Bush en Gordon Brown. Alleen vergeten ze eventjes dat Israël al sinds tientallen jaren atoomwapens ter beschikking heeft. Monbiot stelt dan de voor de hand liggende vraag: als Iran geen kernwapens mag ontwikkelen, waarom Israël dan wel? En wat met het Amerikaanse en Britse kernwapenarsenaal?
Het is helaas waar: “alle politici zijn leugenaars totdat het tegendeel bewezen is”!
De politieke problemen in het Midden-Oosten herleiden tot het conflict tussen Israël en Palestina is misschien iets te eenvoudig, maar er is toch heel wat voor te zeggen. Dat conflict een begin van oplossing geven zou de spanning in de regio wellicht voelbaar verminderen. Maar eenvoudig is dat uiteraard niet.
De auteur van dit artikel bekijkt de ontwikkelingen sinds de akkoorden van Oslo. Voor hem zijn er twee aspecten: het Palestijns conflict als laatste uiting van het neocolonialisme (met de bezetting van de Westbank en afsluiting van de Gaza-strook) en de rol van de extremisten aan beide kanten.
Dat extremisme is natuurlijk het gevolg van het feit dat de internationale gemeenschap om allerlei redenen het probleem politiek en sociaal heeft laten verrotten. Vraag is dan natuurlijk of en hoe meer gematigde partijen weer het initiatief zouden kunnen nemen voor een min of meer duurzame oplossing.
In Europa (Baskenland, Noord-Ierland) hebben we nochtans ervaring met zulke situaties. En de laatste tijd is zelfs in ons dierbaar vaderland een gelijkaardig conflict opengebarsten, gelukkig alleen nog maar met verbaal geweld. Misschien zijn de politici niet de juiste mensen om dergelijke patstellingen op te lossen. Maar wie dan wel?
De laatste maanden neemt het geweld, het aantal aanslagen en het aantal doden onder de Amerikaanse bezetter en de Iraakse bevolking gevoelig af. Dit is goed nieuws, althans voor Irak zelf, minder misschien voor sommige tegenstanders van Bush voor wie Irak een geweldig argument is om de president aan te vallen en zelf punten te scoren. Dat klinkt nogal cynisch, maar ja, alle argumenten zijn helaas goed voor vechtende politici.
Merkwaardig is echter dat ook Bush geen gebruik lijkt te maken van die voor hem toch gunstige evolutie: hij zwijgt zedig over welk plan ook om de VS-troepen uit Irak terug te trekken. De olie is blijkbaar dan toch de achterliggende reden voor de aanwezigheid van die troepen daar. Een aanwezigheid, die nog voor jaren gepland lijkt. Een interessante analyse in Tomdispatch.
Een goed overzicht van de situatie in Pakistan vandaag de dag, en de houding van Bush ter zake. Aan het woord is professor Juan Cole, één van de meest gezaghebbende kenners in de VS van het Midden Oosten.
Nog over de situatie in Pakistan, een week later: zie het interview met prof.Adil Najam.
De visie van André Glucksmann, de bekende Franse filosoof, op het terrorisme, dat sinds 9/11 overal ter wereld is doorgebroken. En dat in het licht van de verschrikkingen van de vorige eeuw: de eerste en tweede wereldoorlog, de koude oorlog. De verschijning en dominantie van de pure haat in de eenentwintigste eeuw.
Onmiddellijk dacht ik aan de episode uit ‘De weg naar Mekka’ van Jan Leyers (gisteren op Canvas), waarin hij sprak met de weduwe van een Palestijnse terrorist, die zichzelf en met hem zesentwintig mensen had opgeblazen en de dood ingejaagd. Begrijpe wie het begrijpen kan.
Het is een bijzonder schokkend en uitermate pessimistisch vooruitzicht. En er is blijkbaar geen remedie tegen. Althans niet volgens de filosoof Glucksmann. Ik ben het daar niet mee eens, ik wil het daar niet mee eens zijn. Maar ik vind dat we ook niet de ogen mogen sluiten voor de bedreiging die nu over de mens hangt en waar zelfs de religie, als ze al niet medeplichtig is, geen antwoord op lijkt te hebben.
We zijn allemaal vreemdelingen geweest: lang geleden hebben onze voorouders hun boeltje opgepakt en andere (betere) oorden opgezocht. Dikwijls tot ongenoegen en spijt van de vroegere bezitters van het land, soms ter verrijking van de plaatselijke cultuur. De jaren en eeuwen, die dat langzame proces heeft doorgemaakt, zijn door de geschiedenis vervlakt en weg gegomd. Maar ik kan me voorstellen dat het voor de mensen, die het meemaakten, meestal hard en meedogenloos is geweest.
In de laatste tientallen jaren maken we weer zo’n proces, op kleinere schaal weliswaar, mee: de ‘volksverhuizing’ van een ‘kleine’ groep meestal islamitische gelukzoekers. Onze nog niet lang verworven rijkdom heeft ons, de ingezetenen, echter extra gevoelig gemaakt voor de bedreiging van de ‘vreemden’. We staan voor een enorme uitdaging, en we komen er zo moeilijk toe om er mee om te gaan. Lees maar even wat Gie Goris, de hoofdredacteur van Mo*, daarover zegt.
Tientallen jaren geleden, toen ik nog in het onderwijs stond, heb ik het van mijn oudere collega’s dikwijls gehoord: de kennis van de jongeren gaat zienderogen achteruit, ze kunnen geen zin meer correct schrijven, ze kennen hun geschiedenis en klassieke auteurs niet meer enz. enz. De laatste jaren hoor ik van mijn vrienden, die nu nog in het onderwijs staan, die klachten niet meer: misschien was het vooral een kwestie van generatiewissel. Daarom treft me het artikel van Mark Morford over de situatie van de Amerikaanse jeugd in de openbare scholen des te meer: het onderwijs in de VS is er blijkbaar veel erger aan toe dan ik al dacht. En het voorspelt niet veel goeds voor de toekomst van deze natie met haar president en zijn omgeving, die inderdaad nog niet veel blijk hebben gegeven van inzicht en schoolse wijsheid.
Zopas vernam ik dat Doris Lessing de nobelprijs Literatuur kreeg. Als ik mag voortgaan op het éne boek van haar, dat ik indertijd las (‘Onder mijn huid’ = Under my skin, zie juli 2007), dan vind ik dat helemaal terecht! Tijd om eens haar andere werken te bekijken.
Zopas verscheen de Engelse vertaling van een Duits boek uit 1919: het boek van Hermann Abert over Mozart. Volgens de recensent is het een schitterende beschrijving van het leven en de muziek van Mozart, een correctie van de negentiende-eeuwse visie op de grote componist. Omdat sinds 1919 heel wat ontdekt is over Mozart, heeft een hedendaags kenner Cliff Eisen het boek geactualiseerd door noten en bemerkingen. Als ik de recensent moet geloven, moet elk muziekliefhebber dit boek in zijn bibliotheek of liever nog op zijn nachtkastje liggen hebben!
Blijkbaar is het in deze eenentwintigste eeuw nog mogelijk mensen te gijzelen in een totalitair regime: Myanmar is er het sterkste voorbeeld van. Maar er is sinds de komst van internet wel iets aan het veranderen: iedereen kan nu laten weten dat hij of zij niet akkoord gaat met dergelijke gang van zaken… Dus vlug naar http://www.paxchristi.be:80/website/wordpress/?p=1195 waar je twee petities kan ondertekenen.
Naomi Klein, de icoon van de andersglobalisten, heeft een nieuw boek geschreven: “The Shock Doctrine. The rise of disaster capitalism”. Een indrukwekkend panorama van de talrijke ingrepen van het kapitaal in de recente geschiedenis van de wereld. Soms te sterk simplifiërend, soms overtuigend, althans dat schrijft de befaamde econoom Joseph Stiglitz.
Wanneer een befaamd onderzoeksjournalist als Seymour Hersh over Bush, Irak en Iran en over de buitenlandse politiek van zijn eigen land dergelijke dingen zegt, kan je als geïnteresseerde lezer enkel diep zuchten en hopen dat je je geloof in een betere toekomst wie weet hoe ondanks alles kunt bewaren.