andrebogaert.be

Goede manieren, het ligt gevoelig in deze tijd van spontaneïteit en egalitarisme. Daarom vind ik de wijze waarop Theodore Dalrymple dit onderwerp aanpakt heel sympathiek. Hij probeert een aantal meningen daaromtrent te doorprikken en aan te tonen dat manieren en etikette niet noodzakelijk getuigen van klassebewustzijn, laat staan van misprijzen voor de lagere klassen. Theodore Dalrymple is een Britse dokter en ja, conservatief. Maar dat conservatieven soms ook gelijk kunnen hebben, blijkt volgens mij alleen al uit de raad, die ze links boven aan Bush geven…

Veel goeds kan Najem Wali, een Iraaks schrijver die sinds 1980 in Duitsland leeft, niet vertellen over het Irak van vandaag: een scherpe aanklacht tegen de Amerikanen, die blijkbaar totaal onbekwaam waren om te doen wat ze beweerden te doen, nl. de democratie vestigen in een land dat decennialang onder de dictatuur had geleefd.
De tol die daarvoor wordt betaald is wreed: op 12 dagen in April zijn reeds meer Amerikanen gedood dan in de hele maand Maart, nl. 33.

Een pleidooi voor een herwaardering van de strijd voor de rechten van de mens in de Europese politiek. De mensenrechten zijn een belangrijke pijler van elke democratie, in een wereld waarin alle naties elkaars buren zijn geworden.

Naar aanleiding van de publicatie van de uitgave van de Engelse vertaling van dat evangelie. Interessante commentaar!

Moet Iran inderdaad tot de orde worden geroepen, en liefst zo snel mogelijk? Dit pleidooi van een zekere Mark Steyn is wel indrukwekkend, en moet, als men er niet akkoord mee gaat, door ernstige argumenten worden tegengesproken. Waar het volgens mij telkens weer om gaat: wat hebben we als waarden in huis om te stellen tegenover wat de imams en ayatollahs aan hun volgelingen beloven? Het gebruik van geweld is geen waarde, maar eerder een teken van innerlijke zwakheid. Christelijk fundamentalisme als dam tegen het moslimfundamentalisme is geen remedie maar een verergering van de kwaal. Wat blijft er dan nog over, dat hier in het Westen een meerwaarde kan zijn voor de mensen in die landen, die geplaagd worden door een extreme vorm van islamisme?

Met stijgende verbazing en afgrijzen heb ik zondagavond de Panorama-uitzending bekeken over de plannen van Bush met Iran. Zou het toch waar zijn dat de Bush-administratie van plan is met militair geweld het hele Midden-Oosten tot democratie te bekeren? Wat me vooral opviel, is de rol van de Israëlische lobby in dat alles. Waarbij ik verwijs naar een artikel dat ik op 17 maart hier overnam: de Israëlische lobby in de VS. Over diezelfde plannen zie het artikel van Seymour M. Hersh, waarin hij gewag maakt van de obsessies van Bush met Iran, van de mogelijkheid van het gebruik van nucleaire tactische wapens (!) en van het verzet in Europese diplomatieke kringen tegen deze onzinnige plannen. Maar als ik de mensen moet geloven die zondag in de Panorama-uitzending aan het woord kwamen, dan is een luchtaanval op Iran even waarschijnlijk of onwaarschijnlijk als destijds de invasie van Irak.

Hoe moet je reageren op de uitspraken van iemand als de conservatieve Bruce Bawer in de VS (zie actualiteit van 23 februari) en Arnulf Baring in Duitsland, wanneer zij het multiculturalisme in Europa en Duitsland dood verklaren? Misschien wel door eerst en vooral de heren er attent op te maken dat multiculturalisme geen concept of droom maar een feit is. En dan op zoek te gaan naar wat vroeger is misgelopen en wat nu kan gedaan worden om erger te voorkomen. Dat probeert de auteur van dit artikel. Dit geldt voor Duitsland op de eerste plaats, maar ook voor Frankrijk (waar men de voorkeur schijnt te geven aan de wensen van de ondernemers eerder dan aan die van de werkloze jeugd) en ja, ook natuurlijk voor België en Nederland. Ook hier bij ons zijn er genoeg mensen, die geconfronteerd met de realiteit hun kop in het zand willen steken.

Als je soms zoudt twijfelen aan het nut van de kennis van geschiedenis, laat je dan overtuigen door de auteur van dit artikel: hij wijt de blindheid van de meeste Amerikanen voor wat er met hun land aan de hand is aan het feit dat de kennis van het verleden ervan zo goed als onbestaande is. Hij schetst wel een heel somber beeld van de politiek van de Verenigde Staten, helaas wellicht niet helemaal zonder reden.

Maken de Europeanen zich zorgen over het Italië van Berlusconi? Helaas niet, zegt de auteur van dit artikel. En hij heeft, ook weer helaas, groot gelijk. Zondag zijn er verkiezingen in Italië. De manier waarop Berlusconi die probeert te winnen, is ronduit schandalig, weerzinwekkend. Een schande voor elke Europeaan, die zichzelf respecteert. Je kan het artikel ook in het Engels lezen.

Was het Plato niet, die verklaarde dat filosofen de leiding van de staat op zich zouden moeten nemen? Je kan je afvragen of we er dan beter aan toe zouden zijn. Het zijn ook maar mensen, met opvattingen en inzichten die wel eens kunnen botsen. Neem bijvoorbeeld het ‘geval‘ Alain Finkielkraut: in een interview met een Israëlische krant sprak hij over de ‘ethisch-religieuze’ dimensie van de onlusten die in de voorsteden van Parijs hebben plaats gevonden. Dat veroorzaakte in Frankrijk een fikse rel, waarbij Finkielkraut voor racist werd uitgescholden.
In een gesprek met één van de bekendste ‘nouveaux philosophes’ Pascal Bruckner probeert die voor een niet-Fransman uit te leggen op welke manier politieke en sociale discussies in Frankrijk worden gevoerd en beïnvloed door bepaalde ontwikkelingen in onze moderne tijd. Op de achtergrond niet enkel de rellen maar ook het Franse referendum over Europa, dat een verwerping van de nieuwe grondwet inhield.

In de discussies over de ontwikkeling van ‘democratie’ in niet-westerse landen (denk maar aan Irak!) lijkt de idee aan de grondslag te liggen dat democratie een uitvinding is van het ‘Westen’, die ze geërfd heeft van de Grieken uit de vijfde eeuw voor Christus. En wordt het invoeren van die democratie in niet-Westerse landen bemoeilijkt door het verschil in cultuur. Volgens Amartya Sen is dat een volkomen foute opvatting. In heel wat culturen, ook in de niet-Westerse wereld, is democratische besluitvorming ingebakken.

Is Frankrijk de zieke man van Europa? Een opsomming van de problemen die Frankrijk de laatste jaren heeft gekend lijken deze diagnose te bevestigen. Volgens Ramonet echter toont het verzet van de studenten tegen het CPE (Contrat Première Embauche) dat dit juist niet het geval is!