Het beeld dat de bekende film “Amadeus” schetst van de vrouw van Mozart beantwoordt nog maar eens totaal niet aan de werkelijkheid. Dat beweert althans Jane Glover, die een boek schreef over de vrouwen van Mozart. Misschien schetst de film, hoe boeiend en fascinerend hij ook mag zijn, meer de hedendaagse visie op een figuur als Mozart dan de historische werkelijkheid. En natuurlijk vooral dan ten koste van de vrouw.
Voor een goed begrip van de invloed van “fundamentalistische” christenen op de huidige politiek van de VS onder Bush! Voor de geseculariseerde Europeanen die we zijn blijft het natuurlijk een grote uitdaging daar ook maar iets van te verstaan. Zeker wanneer een invloedrijk man van hun soort openlijk pleit voor de vermoording van Hugo Chavez, president van Venezuela en zogezegd aartsvijand van de VS. En wanneer anderen de ramp in New Orleans beschrijven als een straf van God voor de zonden, die die stad heeft begaan…
In heel wat musea van Europa liggen de resten van veenlijken, die de laatste eeuwen zijn opgegraven. Hét voorbeeld bij uitstek is de Tolundman in het museum van Silkeborg in Denemarken. Bij tentoonstellingen van deze vondsten in de Nieuwe Wereld, is blijkbaar een hele commerciële machinerie op gang geschoten, die de afbeelding van die lang overleden mensen op alle mogelijke manieren aan de man wil brengen, op vlaggen, kopjes, postkaarten enz. Wijnand van der Sanden, archeoloog in Drente (waar in het museum ook zo’n vondst tentoongesteld is) vraagt zich af of de Amerikaanse musea daarmee geen grens overschrijden. Die vraag is ongetwijfeld ook geïnspireerd door de band die bepaalde inheemse volkeren (o.a. de aborigines in Australië) nog steeds bindt met hun voorouders. Een band, die in onze geïndividualiseerde maatschappij blijkbaar helemaal is verdwenen.
Zo’n 250 miljoen jaar geleden werden nagenoeg 95% van alle levende wezens op aarde vernietigd door een klimatologische ramp. Geleerden zijn nog altijd op zoek naar de oorzaak ervan. Nu blijkt volgens een recente computersimulatie een dramatische opwarming van de aarde de oorzaak te zijn. Zijn we misschien weer op weg?
De terugtrekking van de Joodse kolonisten uit Gaza kan gerust historisch worden genoemd. Ook al twijfelen velen wellicht aan de ware motieven van Sharon. Hoedanook, de bekendste Israëlische schrijver Amos Oz ziet in die terugtrekking een stap naar vrede in het Midden-Oosten. En heeft het verder over de verhouding Duitsland-Israël in de laatste zestig jaar.
De pagina, waar ik hier naar verwijs, geeft een aantal korte artikels, die in het blad The Public Interest, dat ophoudt te verschijnen, zijn verschenen in de loop van de jaren. Ze gaan over de verhouding van de wetenschap en de politiek, of liever over de verantwoordelijkheid van de wetenschappers ten overstaan van maatschappelijke problemen. Kies en lees!
Bespreking van een boek van een zekere Michael S. Gazzaniga over de bijdrage die de neurologie kan leveren in het bepalen en uitklaren van ethische vraagstukken, zoals het begin en einde van het leven, euthanasie enz. De bespreking alleen al is interessant omdat ze heel wat vragen aanraakt waarmee we bijna elke dag worden geconfronteerd in deze moderne tijd.
Als onze manier van leven ons echt bloot stelt aan terroristische aanslagen, dan moeten we die manier van leven veranderen. Dat is de boodschap van ene Michael Lind. Interessante maar toch soms een beetje ongemakkelijk makende perspectieven en suggesties.
Doorgaans neemt men aan dat het terrorisme van vandaag het gevolg is van de oorlog in Irak en van het aanslepende conflict tussen Israël en de Palestijnen. Olivier Roy, professor aan de “Ecole des hautes études en sciences sociales” in Parijs ontkracht deze stelling. Volgens hem hebben de jeugdige terroristen, veelal allochtonen van de tweede generatie in Europa, andere motieven.
We leven volgens Küng sinds de eerste wereldoorlog in het postmodernisme, dwz in een tijd waarin de waarden van de rede en de vooruitgang door de eerste en tweede wereldoorlog aan diggelen werden geslagen. Het ligt dan ook voor de hand dat in alle literatuur figuren opduiken, die deze postmoderne tijd perfect vertegenwoordigen. In Frankrijk is dat ongetwijfeld Michel Houellebecq. Wie hij is en waar hij voor blijkt te staan, kan je lezen in dit artikel.
Als in een bespreking een schrijver wordt aangehaald als iemand die het klimaat van zijn tijd heeft bepaald, zoals het geval is bij Roger Scruton, dan zal hij wel niet de eerste de beste zijn. Dank zij internet kunnen we zo kennis maken met mensen, die iets te zeggen hebben, ook als het niet helemaal in de lijn ligt van wat we zelf denken.
De naam Mato Grosso staat me vanuit mijn jeugd vaag voor als synoniem voor “ongerept oerwoud”. Als het van de moderne Braziliaanse ontginners en agro- industriëlen, gesteund door president Lula, afhangt, is dat binnen heel korte tijd volkomen verleden tijd. Greenpeace zal het geweten hebben.